Het was woensdag 3 juni. Voor het eerst in twee maanden zat ik weer op de fiets naar school. Het coronaprotocol van maar liefst zes kantjes had ik compleet uit m'n hoofd geleerd. Eindelijk weer eens fatsoenlijk onderwijs! Ik zette mijn fiets in de stalling en ik liep naar de deur. Daar viel ik van verbazing achterover…

De school was helemaal leeg. Nul docenten, nul leerlingen. Toegegeven, ik was wat aan de vroege kant, maar ik had op z'n minst wel één of twee klasgenoten verwacht. Ik zou die dag beginnen in lokaal 1.61. Gelukkig, dacht ik, want dat is lekker dichtbij. Het tegendeel bleek waar. Ik geloof dat ik nog nooit zo lang door de school heb gewandeld.

Geen medeleerling te zien. Mag je dan direct naar het lokaal? NEE! Volgens het protocol moet je je te allen tijde aan vaste looproutes houden. Kortom: volg de pijlen en dan kom je er wel. Ooit.

Verboden stil te staan

Ik zou liegen als ik de route van de ingang naar mijn lokaal 'geoptimaliseerd' zou noemen. Ik werd via allerlei omwegen naar het lokaal geleid en in de gang kwam ik mijn docent Nederlands tegen. Ik kan het goed met hem vinden en we hadden elkaar al lang niet gezien. Even bijpraten dus.

Voordat we drie fatsoenlijke zinnen hadden gewisseld, kwamen er twee klasgenoten aanlopen. Shit. Deze gang is eenrichtingsverkeer, passeren is verboden, en stilstaan uit den boze. Ik liep snel door naar het trappenhuis en bereikte, na het compleet doorlopen van nóg en gang, eindelijk mijn lokaal.

Schoonmaken

Ik weet niet wat voor disinfectant ik op mijn handen smeerde, maar goed spul was het in elk geval niet. Na twee minuten en drie papieren doekjes waren mijn handen nog steeds kleddernat. De tafel schoonmaken (zowel bij binnenkomst als na de les, héél nuttig) was net zo'n ramp. Enkellaags toiletpapier, een slecht werkende spuitbus en een rijtje ongeduldige klasgenoten zorgden voor veel frustratie.

Maar goed, je moet er wat overhebben om eindelijk weer in de schoolbanken te mogen zitten.

Mentorles

De les zelf was niet bijzonder. Een 'normaal' mentoruurtje, maar dan twee keer zo lang. Alle clichévragen uit de quarantainetijd werden behandeld: hoe gaat het met je? Wat vond je van onderwijs op afstand? En heb je veel leerachterstand opgelopen? Nadat we alle problemen hadden besproken, mocht iedereen gaan. De terugweg was een stuk korter dan de heenweg en ik stond twee minuten later in de frisse buitenlucht.

Hierna ben ik nog twee keer op school geweest. De regels komen steeds beter in mijn systeem te zitten en zelfs de 'voetgangersrotondes' beginnen normaal te worden. Helemaal normaal zal het nooit voelen, maar eigenlijk vind ik dat onbelangrijk. Fatsoenlijk onderwijs, daar gaat het me om.