Wanneer is de laatste keer dat je echt iets spontaans hebt gedaan? Nee, ik bedoel niet samen met vrienden ongepland een ijsje halen, of die dakloze bij de supermarkt zomaar een euro geven.

Ik bedoel écht spontaan: iets waarop je je normaliter best een tijdje zou voorbereiden, maar waarvan je op een bepaald moment denkt: fuck it, ik doe het gewoon.

Ik heb dat vorige week gedaan. Het doet nog steeds pijn.

Rennen

Vorige week vond de Vestingloop plaats in Den Bosch. Dat is een hardloopevenement met afstanden van vijf, tien en vijftien kilometer. Mijn ouders en zusje hadden zich ingeschreven voor dit evenement, ik niet. Ik ben namelijk geen getrainde loper. De zaterdag voor de wedstrijd, echter, besloot mijn vader dat hij vanwege een blessure niet mee zou lopen. Zijn startnummer op de vijftien kilometer kwam vrij.

Een verstandig mens houdt, wanneer hij zoiets hoort, netjes zijn mond dicht en wacht tot een andere getrainde loper dit startnummer wil overnemen. Maar je raadt het al: ik was geen verstandig mens op dat moment. Ik trok mijn veel te grote mond open en riep dat ik wel vijftien kilometer ging rennen. Daarbij niet echt denkend aan het feit dat ik in de afgelopen vier weken ongeveer twee uur had gesport.

De loop

Maar zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag stond ik in het startvak voor de vijftien kilometer, gekleed in mijn standaard hardloopkleding: een korte broek, een oud shirt en mijn ALDI-sportschoenen. Omringd door lopers met superprofessionele schoenen, die zichzelf in een strak hardloopbroekje hadden gehesen en hadden moeten kiezen tussen vijf verschillende shirts van marathons die ze ooit hadden gelopen. De zenuwen sloegen toe.

Het startschot klonk, ik werd door iedereen voorbij gelopen en voor ik het wist liep ik helemaal achteraan in een lekker rustig tempo te joggen. Ik had twee uur de tijd en daarvan heb ik een uur en 54 minuten gebruikt. Voor de kenners onder jullie: nee, da's inderdaad niet zo snel. Maar geloof me, ik was al lang blij dat ik de finish had gehaald en nog steeds kon staan.

Spontaan

En nu, op het moment dat ik dit schrijf, ben ik een aantal dagen verder. Ja, ik heb nog steeds spierpijn, maar dat gevoel wordt meer dan goed gemaakt door de medaille die boven mijn bed hangt en bovenal de overwinning die ik op mezelf heb behaald.

Ik kan het dan ook van harte aanraden, om zoiets te doen. Iets waarvan je in eerste instantie niet had gedacht dat je het zou kunnen. Wedden dat je, als het je toch lukt, supergelukkig bent? Veel gelukkiger dan wanneer je een ijsje haalt, of die dakloze zomaar een euro geeft, geloof mij maar.