Zuchtend hang ik boven mijn natuurkundeboek. Zwart-wit afgebeelde Einsteins en Tesla’s van vervlogen tijden lachen me stilzwijgend uit.

Al plukjes haar ronddraaiend doe ik een laatste poging om de geheimzinnige formules in mijn kop te stampen. Tevergeefs.

Gastblogger Alexandra is bètameisje tegen wil en dank. Politici en overenthousiaste leraren willen meer meiden met een natuurprofiel en Alexandra liet zich omverpraten. Nu heeft ze spijt.

Hoe verwoed ik ook met mijn haar draai, de weerstand van de stof wordt sterker en sterker. En iedereen weet waarom: formules zijn meesters in discrimineren. Wat, een meisje? Ach, ga weg. Meisjes hoeven geen natuurkunde te kunnen. Punt.

Mannelijk Nederland

Jammer alleen dat mijn leraar daar niet zo over denkt. Net als de rest van regerend, onderwijzend, profielkeuze-voorlichtend, examen-samenstellend en vooral MANNELIJK Nederland.

Ik heb het compleet aan mezelf te wijten. Als veertienjarig lammetje liet ik me, net als mijn vriendinnen, omverpraten om een bètaprofiel te kiezen. Want bèta, dat is voor jou als vrouw dé toekomst, en ben je daar te stom voor, tja, dan blijft alfa over. Natuurlijk vindt niemand het leuk om dom genoemd te worden, dus ook wij niet.

Uitnodiging

Om dat nog eens extra te benadrukken werden wij meisjes uitgenodigd voor een speciale middag genaamd Vrouwen in de Bèta. Nou ja, 'uitnodigen' klinkt iets te rooskleurig: spijbelen was de enige manier om eronderuit te komen, maar zo stout waren wij toen natuurlijk nog niet. Georganiseerd door het VHTO, het landelijk expertisebureau meisjes/vrouwen en bèta/techniek. Ja, dat bestaat.

We gingen er gehoorzaam naartoe en na een middagje speeddaten met vrouwen die ons succesvol waren voorgegaan, was ik enthousiast. Ook zo’n stoere chick worden, dat zag ik wel zitten.

Studiekeuzetest

Mijn ouders vonden het maar al te leuk dat ik "voor een verstandig pakket koos" en stiekem waren ze ook best trots dat ik iets kon wat anderen als te moeilijk beschouwden. Dat de studiekeuzetest mij dat ernstig afraadde en keer op keer kwam met één of andere kruising tussen humanistiek, archeologie en kunstgeschiedenis... tja. Dat was dan maar gewoon een rare test.

Enfin, mijn vriendinnen en ik, onderbouwers met achtjes voor de rekenmachinevakken, vielen en bloc voor die mooie verhaaltjes. Niet wetende dat de werkelijkheid diep triest zou zijn. Diep, diep triest. Middernachtelijke huilpartijen en wanhopige telefoontjes zijn tegenwoordig geen rariteiten meer.

Dit allemaal dankzij overheid, wetenschappers en leraren die meer meisjes in de bètawereld willen hebben. Op zich een nobel initiatief, maar met zo'n guerrillatechniek inclusief hippe evenementen overtuig je óók al die veertienjarige alfameisjes om compleet de verkeerde keuze te maken.

Een lesje leren

Niet zo slim dus. Maar ja, het kwaad is voor deze generatie al geschied. Kom op meiden. Laat jullie mooie hoofdjes niet hangen. Wij zullen laten zien dat we echt wel stoer zijn. Wij zullen die kerels - en die bètaclub - eens een lesje leren.

We zullen ze versteld doen staan van onze mooie resultaten. Zodra we ons diploma hebben en eindelijk een echte Einstein-waardige analyse kunnen maken van een pot pindakaas, kunnen we voorgoed dagdag zeggen tegen deze misère en de alfawereld in. Ik kan niet wachten.