Schrijvers. Dat zijn toch saaie vijftigplussers? Zo dacht de Schotse
Estelle Maskame (19) er vijf jaar geleden over. Inmiddels is ze er zelf eentje. Met vier miljoen fans. Deel één van haar DIMILY-trilogie is net uit in Nederland. "Ik ben bekend geworden door internet." 

Door 7Days/Bouwien Jansen

Bed

"Soms kom ik de hele dag mijn bed niet uit. Dan lig ik languit te typen. Of ik klets via Twitter met mijn fans. Ik kan het nog steeds niet echt geloven, maar dat is mijn baan! Ik woon bij mijn ouders in Peterhead, een dorp in Schotland. Als ik niet in bed lig, werk ik in de huiskamer. Soms sluit ik me op in mijn kantoortje."

Vaarwel school

"Zeventien was ik, toen ik van school af ging. Ik moest eigenlijk nog een half jaar, maar ik had mijn eerste boek- contract binnen en kon fulltime schrijver worden. Het afscheid was lastig. Ik miste mijn vrienden, was niet bij het eindgala en voelde me best alleen. Maar inmiddels is iedereen van school af en ben ik eraan gewend."

Pratende dieren

"Op de basisschool hadden we een vak waarbij je elke week een verhaal mocht afmaken. Dat was mijn lievelingsvak! Toen ik acht jaar was, had ik niet meer genoeg aan één verhaal per week. Ik schreef thuis verder. Over pratende dieren en piraten, haha! Op mijn elfde was mijn eerste boek af. Waar het ligt? Achter slot en grendel! Mijn stijl is zó veranderd dat ik het nooit meer aan iemand zou laten lezen."

Kladje in de kerk

"Het idee voor mijn boek Did I Mention I Love You? (DIMILY) ontstond in de kerk. Ik was dertien en zat naast mijn ouders. Ineens dacht ik: het slaat nérgens op dat geliefden in Young Adult-boeken elkaar nooit krijgen. Ik krabbelde het op een kladblokje. Pas later zag ik het weer en bedacht ik het verhaal over de liefde tussen Eden en Tyler."

Wattpad, bedankt

"Rond diezelfde tijd ontdekte ik Wattpad.com. Dat is een site waar iedereen verhalen, fan fiction of gedichten kan plaatsen. Ik zette steeds een nieuw stuk van het boek online en verzamelde een groep fans. Zij hunkerden naar een nieuw hoofdstuk, ik snakte naar hun feedback. Een geweldige wisselwerking. Op Twitter gaf ik af en toe een quote weg, of een hint naar het volgende hoofdstuk. Dat werkte goed. Mensen gingen het delen, waardoor anderen nieuwsgierig werden naar de term 'DIMILY'. Een sneeuwbaleffect. Na een paar jaar had ik bijna vier miljoen fans."

Oeps, een drieling

"Toen het eerste boek klaar was, had ik nog niet het hele verhaal van Eden en Tyler verteld. Ik ging dus door met schrijven. Na deel twee bleek het nog stééds niet afgerond. Volgende maand komt in Groot-Brittannië deel drie uit. Daarna stop ik hoor. Echt!"

"Wat, IK?"

"Op een zomerdag in 2014 werd ik gebeld door een lokaal krantje. Ze hadden ontdekt dat een meisje uit het dorp op Twitter bijna 140.000 volgers had. Ik werd geïnterviewd en dat werd opgepikt. Een tv-show nodigde me uit en niet lang daarna belde een uitgever mij. MIJ! Ik had altijd gedacht dat schrijvers van die saaie vijftigplussers waren. Geen tieners. Ik stuurde alles op en in december tekende ik een contract voor de hele trilogie. Inmiddels is het boek verschenen in ruim tien landen. Het is een droom die ik zelf amper geloof."

Hippe hobby

"Schrijven wordt steeds meer mainstream. Dat merk ik om me heen. Toen ik begon, was het niet cool om te zeggen dat je verhalen maakte. Nu wel. Ik denk dat jongeren die willen doorbreken als schrijver echt kansen hebben. Je kunt tegenwoordig alles online zetten. Dat raad ik iedereen aan. In de eerste plaats is het goed om eraan te wennen dat anderen je verhalen lezen. Bovendien bouw je zo een groep fans op. Jongeren zijn superslim in het gebruik van social media. Als je, net als ik, je lezers steeds vasthoudt en nieuwsgierig maakt, kan het zich supersnel verspreiden."

What’s next...

"En hierna? Dat weet zelfs mijn uitgever nog niet, haha! Maar ik heb wel een plan. Het wordt een roman - eentje maar, ik zwéér het - over tieners in deze tijd. Meer verklap ik niet. Je merkt het vanzelf wel. Op Twitter..."