Het is eindelijk weekend. Al de hele week kijk ik uit naar deze twee dagen waarop ik niet naar school hoef te gaan. Als ik aan weekend denk, denk ik aan vrijheid en verlossing. Maar helaas, wanneer ik naar mijn bureau kijk ligt daar een stapel huiswerk ter grootte van een wolkenkrabber. Natuurlijk moet ik dit weekend leren over hoe de Romeinen leefden en de kans op twee groene en een rode knikker berekenen. School achtervolgt mij, zelfs in het weekend. Daarom maakte ik er een fotoserie over.

De stapel boeken op mijn bureau kijkt me al uren lang aan, maar uiteindelijk besluit ik toch om maar eens te gaan beginnen.

Beginnen is lastig, maar wanneer er eenmaal een warme kop thee en een lekkere snack naast me staan is het te doen. Ik reken de meest nutteloze dingen uit. Mijn hand doet pijn van al het schrijven en mijn inkt raakt langzaam op. Langzaam begin ik het steeds vervelender te vinden om zo veel moeite te doen. Mijn hersens kunnen deze verschrikkelijke sommetjes niet aan. 

Het gevaarlijkste moment breekt aan, ik heb er geen zin meer in. Ik snap iets niet, mijn motivatie zakt langzaam weg. Waarom moet ik dit leren? Waarom snap ik het niet? Waarom is alles toch zo stom? Ja school, waarom? Ik heb er geen zin meer in. School maakt mij kapot. School zorgt ervoor dat ik geen normaal weekend kan hebben. School vreet mij op. Elk weekend neemt school weer een hapje van mij, tot er niets meer van me over is.

Nog één keer kijk ik naar mijn schrift. Ga ik het nog een keer proberen? Mijn hersenen zeggen ja maar mijn hart zegt nee. Luister altijd naar je hart. Als je hart je vertelt je huiswerk te verscheuren, doe het. Ik verzeker je, je voelt je daarna een stuk beter.