Ik ben altijd degene die bij de gymles als eerste een basketbal in zijn smoel krijgt en sport is niet echt aan mij besteed. Toen een vriend vertelde over longboarden - en dat zelfs ik dat zou kunnen - besloot ik toch een proeflesje in de duinen te nemen. Het lijkt me namelijk hartstikke stoer om met 60 kilometer per uur over het asfalt te zoeven. Maar dat leer je met veel vallen en opstaan. In mijn geval met vooral veel vallen.

Bij aankomst bij de skateshop in de duinen stonden de longboards al netjes in een rijtje klaar. Normaal gesproken ben ik overal de jongste, maar nu was de gemiddelde leeftijd acht jaar. Het voelde alsof ik een van die lange mensen op een festival was. De enige persoon die ouder was, was de leraar zelf. 

Al bij het omdoen van de beschermers merkte ik dat ik zo onervaren was als wat. Ik deed mijn helm achterstevoren op. Lekker begin, maar ik had nog hoop op een goede afloop. Misschien bleek ik wel een natuurtalent te zijn!

De leraar leidde ons naar een parkeerterreintje om te oefenen. Eerste stap: zonder vallen op je board gaan staan. En ja hoor, het was te verwachten: ik ging gelijk op mijn gezicht. Gelukkig kon ik er om lachen, en de derde keer was scheepsrecht: ik stond op mijn plank!

Na een paar keer van een flutheuveltje van de parkeerplaats te hebben gereden, zonder dat de leraar achter me aan moest rennen om me te helpen, gingen we naar een fietspad in de duinen. Mijn hart ging tekeer en het zweet brak me uit. Deze weg was een stuk steiler. Ik zag gelijk het beeld voor me hoe ik zou worden aangereden door een peloton middelbare wielrenners. Veel tijd om na te denken had ik niet; ik kreeg een zetje en weg was ik!

Hard zoefde ik voorbij mensen met honden en voorbijgangers, alleen ging ik steeds harder. Dat ging goed totdat inderdaad dat peloton veertigers op racefietsen opdoemde. Slingerend probeerde ik ze te ontwijken, wat net lukte, waardoor ik een flinke verzameling scheldwoorden op me afgevuurd kreeg en ik zelf in de berm eindigde. 

Toch bleek het cliché waar te zijn: oefening baart kunst. Aan het einde van de les kon ik al aardig bochtjes maken en durfde ik ook wat sneller te gaan dan rollatortempo. Ik had er plezier in, en probeerde zelfs kort te springen op het board. 

Het was een geslaagde les en ik ben van plan om het zeker niet bij dit ene lesje te laten. Een toptalent zal ik niet meer worden - daarvoor moet je toch echt eerder beginnen met boarden - maar leren boarden zonder overal tegenaan te knallen, is voor mij ook al een fantastisch doel.