"Gmrlb... station...n Haag Centr.. gmbll". De conducteur schraapt zijn donkere stem en vertelt ons waar we zijn. Ongeveer. Ik versta er vrij weinig van, maar als ik naar buiten kijk, rijden we het goede station binnen. Onze eindhalte.

Samen met een vriendin maak ik een reisje door heel Nederland. En nu zijn we dus in Den Haag. De trein stopt, tijd om uit te stappen. We lopen naar de deur, drukken op de knop en ... niets. De deur blijft dicht. 

We zijn niet de enigen die willen uitstappen. Om ons heen zitten een heleboel mensen, licht verrast door wat er nu gebeurt. Treinreizen is routine voor de meesten van ons, een handeling die we dag in dag uit voltooien zonder na te denken. Alleen als die routine even verbroken wordt, als er iets gebeurt wat niet gewoon is, ontstaat er een verward moment. Het is bijna een magisch momentje, van verwondering en schrik. Maar zo denken de mensen rondom mij er niet over. Die willen er gewoon uit.

Treinenavontuur

Maar de deur is dus dicht. En blijft dicht. In het begin vindt iedereen het niet zo erg geloof ik; de mollige man naast me maakt een jolig grapje, en de vrouw bij de trap kan er ook wel om lachen. Die deur, ach, die gaat zo wel weer open. Best een avontuur zo, nietwaar? 

Na een minuutje is die deur echter nog steeds gesloten. De stemming in de wagon wordt ietsjepietsje grimmiger. Enkele mensen proberen het al in een andere wagon, maar wij zijn niet de enigen met dit probleem - hoe vaak iedereen ook op het knopje drukt, niemand komt de trein uit. O help! En nu zitten we maar in ons boemeltreintje. Wachtend.

Stropdasmeneer op salsales

Ik heb genoeg tijd om iedereen te observeren. De al eerder genoemde mollige man heeft een stropdas met groene streepjes. Waar zou hij naartoe gaan? Ik twijfel tussen een postzegelverzamelclubje of een salsales. De vrouw op de trap heeft heur haar in een los knotje. Die komt vast van de bieb. 

Terwijl ik me wel vermaak met mensen kijken, wordt het gezicht van mijn reisgenootje langzaam witter dan de vacht van een ijsbeer. Meneer mollig wordt toch iets minder jolig nu de minuten wegtikken, een zakelijk geklede vrouw kijkt ongeduldig op haar horloge en de jongen tegenover mij kijkt me sip aan - maar ja, ik kan er ook niets aan doen.

Bevrijd

Maar dan - is het echt? Daar loopt een conducteur, mét sleutel. Hij rammelt een beetje en - gelukkig! - de deur gaat open. Een diepe, megadiepe zucht van opluchting gaat door de coupé. Voorzichtig stapt iedereen naar buiten. Samen hebben we een spannend moment gedeeld, een magisch momentje van verwarring. Snel zullen velen het weer vergeten; ze rennen nu alweer naar hun volgende bestemming. Maar dat momentje van stilstaan, dat nemen ze ons niet meer af.

Waar een dichte deur al niet tot kan leiden.