Ik staarde naar de familiefoto aan de muur. Ik zag het gezicht van mijn oma, mijn neven, mijn ooms ex en haar voluptueuze boezem.

Temidden van de dertig gezichten straalde mijn opa’s lach. Mijn opa kan lachen als de beste. Nu zelfs beter dan vroeger.

Vroeger mopperde hij wel vaak, en nu nog steeds wel. Maar ach, ik vergeef het hem, de wereld om hem heen is zo veranderd. Zo onherkenbaar als een vrouw onder een boerka. Er moesten zich voor hem vele geheimen schuilhouden onder de sluier. Maar nu is hij zelf één van de geheimen geworden.

Ik kijk naar de fauteuil waar opa altijd in zat. Opa was één met de stoel en niet alleen omdat het leer met duizend rimpels perfect kleurde bij zijn huid. Nee, zeker niet alleen daarom. De stoel was net zo sterk en machtig als opa. Gelukkig kunnen stoelen niet praten, anders hadden we nóg meer moeten discussiëren. Daar was namelijk opa's specialiteit.

Opa raakte steeds verder verstrikt in de stoel en de geheimen. Uitendelijk moest hij naar een huis voor oude mensen.

Oma mist opa. Ik denk omdat ze nooit meer een telefoontje zal krijgen en kan zeggen ''Piet, telefoon voor jou.''

Als je iemand minder vaak kunt zien of zelfs voorgoed kwijt raakt, zijn dat de dingen die je het meest zult missen. Iemands geur, samen avondeten of een ander voorwerp dat net als de fauteuil die eerst deel van een geliefde was, maar nu alleen nog maar een plaatsinnemend object is. Jammer dat mijn oma geen braille beheerste, dan had ze opa's stoel nog kunnen lezen. Misschien had opa wel 'Ik hou van jou' in de kreukels van de rugleuning geschreven.

Opa is nu alleen met zijn geheimen. Nou ja, helemaal alleen ook niet: hij zit tussen de andere opaatjes in de inrichting. Waar ze samen mopperen van ’s ochtends 5 tot ’s avonds 11. En onze familie bezoekt hem zo vaak mogelijk.

Het doorspoelen van het toilet trok me uit mijn gedachten. Mijn mama kwam van de wc af. "Zullen we?’’ vroeg ze. Oma en ik zeiden niets. We dachten alleen. Denken zoals we altijd deden, en zullen blijven doen. Ik todat ik ook verstrikt raak in mijn web van bedenkseltjes, ideetjes en verhaaltjes. Oma ook.
We stonden op en liepen achter mijn moeder aan naar buiten om vervolgens met de auto naar opa te gaan.

De autodeur ging voorzichtig open en mijn schoenen knarsten op het natte grind. Ik ben hier voor de eerste keer, mama en oma voor de tweede keer. Het was een groot wit gebouw, met een zijgebouw aan de linkerkant. Het gebouw was grotendeels bedekt met klimop. Oma, mama en ik liepen langs het half dichtgeslibde kikkerpoeltje richting de ingang.

Het was een mooie ochtend. We kwamen binnen door een draaideur, hoe cliché, meldden ons bij de balie en liepen verder, tenminste zo deden mijn moeder en oma. Ik strompelde maar wat achter ze aan, beduusd door de autorit en mijn slaaptekort. We stonden voor opa’s deur. Het fijne aan deze ochtend was dat we weer konden zeggen: ''we komen voor opa''.

Tijd om hem te groeten, ook al denkt hij dat ik Don Guillermo ben en mijn moeder en oma twee conquistadores zijn. Spaanse soldaten, in plaats van naaste familieleden.

Ik hou van opa. Ook al houdt opa van conquistadores.