De miniatuurschroeven van mijn nieuwe Ikea-bank zijn verschrikkelijk lastig vast te draaien. Het is haast als vingeren.

Waarbij de schroefkop de clitoris is en je vingers langs het knopje glijden, wachtend op dat geruststellende geluid: klik.

Als dit geen metafoor zou zijn, mag ik hopen dat ik nooit daadwerkelijk klik hoor. Dat zou namelijk betekenen dat ik voos met een robot. En het lijkt me vrij ongemakkelijk om motorolie van je mannelijk lid af te moeten schrobben.

Drastische verandering

Waarom ik een bank in elkaar aan het schroeven ben? Voor mijn nieuwe en allereerste studentenkamer in Amersfoort. Ik heb hier al een paar weken geslapen, maar de inrichting voelt als een drastische verandering.

Zoals het hele studentenleven dat eigenlijk is. Een magnetronmaaltijd bijvoorbeeld: dat beschouw ik tegenwoordig als iets om in mee leven te blijven, in plaats van iets wat ik om twee uur 's nachts eet na een sessie gamen, lezen en film kijken. Elke hap draagt bij aan het voortbestaan van Luuk.

Oase aan voedsel

Iedereen heeft me van tevoren verteld hoe het zou zijn om op kamers te gaan en hoe geweldig het is wanneer je alles kunt doen wat je wilt. Maar dat heb ik altijd al kunnen doen. Er is me ook verteld hoe het voelt als je in het weekend bij je ouders thuiskomt: alsof je een oase aan voedsel binnenwandelt.

Ik heb gezocht, tijdens mijn eerste weekend thuis, maar ik kon deze oase echt niet vinden. Maar misschien moet-'ie nog herstellen, ik heb in de afgelopen achttien jaar immers het hele huis leeggevreten.  

Whiskytepels

Het is wel fijn hoor, op kamers wonen. Ergens wil ik weer terug naar mijn oude huis, terug naar het bekende en mijn ouders, maar als je niet doorzet zul je toch nooit ergens anders komen? En ik voel me best wel thuis in Amersfoort. En ik heb er gelukkig een internetaansluiting.

En in deze stad is meer diversiteit. Meer kans op een zeldzame vondst, zoals een meisje dat haar tepels in whisky dipt en mij dan 'voedt', citerend van de show Bored to Death. Daar ben ik wel aan toe, na achttien jaar in Limburg waar dames dat maar raar vinden.

Meh

"De rest van de wereld vindt dat ook raar, Luuk," zegt een stemmetje in mijn hoofd. "Meh," antwoord ik tegen mezelf. "De rest van de wereld heeft de rest van Luuk nog niet gezien."