"Kun je volgende week donderdag langskomen bij ons kantoor in Utrecht?" Dat was de zin die ik las in de e-mail waarin stond dat ik was aangenomen bij Scholieren.com. Goed nieuws! Maar tegelijkertijd was dit ook een nachtmerrie die werkelijkheid werd. Dit betekende namelijk dat ik met het openbaar vervoer naar Utrecht moest. En laat dat voor mij, als Fries in hart en nieren, nou net niet bepaald een pretje zijn…

Het eerste obstakel dat ik moest trotseren waren mijn grutske mede-Friezen. Veel Friezen willen koste wat het kost voorkomen dat ons volk, waaronder ik dus, te veel in contact komt met "westerlingen". "Nee, ze praten daar geen Fries. Nee, ze weten niet wie Grutte Pier is en nee, ik ga niet in het Fries bloggen". Dat waren de antwoorden die ik de hele week op hun vragen heb moeten geven. Mijn vrienden en familie waren allemaal bang dat ik besmet zou worden met het stedenvirus.

Fries bloed

Uiteindelijk is het me toch gelukt om ze over te halen. "Ik heb nog altijd Fries bloed en ze zullen me daar heus niet leegpompen", probeerde ik ze gerust te stellen. Dus daar ging ik, met de klompen stevig aan mijn voeten en wat bûter, brea, en griene tsiis in mijn rugzak, met de bus en trein op weg naar Utrecht. Allemaal met losse kaartjes, want van een OV-chipkaart had ik nog nooit gehoord, laat staan dat ik ooit zulke futuristische poortjes had gezien. Bijna had ik mijn trein gemist door al mijn gestuntel om de barcode te kunnen scannen.

Indrukken

Eenmaal in de trein verliep de reis verrassend soepel. De tijd vloog voorbij en na ruim drie uur reizen (ja, echt!) kwam ik aan in Utrecht. Ik stapte uit de trein en zag een enorme mensenmassa. Zelden had ik zoveel mensen bij elkaar gezien. In Friesland is het de gewoonte om iedereen te begroeten, maar als ik al deze mensen had moeten begroeten was ik vier uur later nog bezig geweest!

Verwonderd keek ik om mij heen naar de mooie stad. De vertrekhal was enorm en ook daarbuiten was het ontzettend groot. Overal waar je keek zag je mensen of gebouwen. En het mooiste van alles was nog wel dat iedereen échte schoenen aan had. Nog nooit zag ik zoveel sneakers bij elkaar. Ik voelde me een buitenbeentje toen ik daar rondliep op mijn gloednieuwe klompen, die ik eerder die week nog speciaal voor deze reis had gekocht.

Het thuisfront

Bij Scholieren.com werd ik gelukkig hartelijk ontvangen en ook de terugreis verliep zonder problemen. Eenmaal thuis werd ik door mijn bezorgde ouders druk ondervraagd. Niet per se omdat ze zo nieuwsgierig waren naar mijn dag, maar meer om erachter te komen of ze me niet hadden gehersenspoeld, daar in het wilde westen. Ik heb ze gerustgesteld en verteld dat ik zo weinig mogelijk contact met "de westerlingen" had gemaakt, want ik wist zeker dat ze anders bereid waren geweest de stad met hooivork en al te bestormen.

Doordat ik nu werk bij Scholieren.com zal ik het komende jaar nog wel vaker naar Utrecht moeten afreizen. Maar na deze eerste keer kan ik in ieder geval met een gerust gevoel die kant weer op. Mijn omgeving zal het hopelijk vanzelf meer accepteren en misschien zelfs wel inzien dat er meer te zien is dan het prachtige Friesland. Voor nu sluit ik mijn laptopje weer en ga ik een middagje onverstoord met mijn klompen dobberen op de prachtige Friese wateren. Gegroet!