Stel dat ik nu dood ga. Hoe wordt er dan tijdens mijn begrafenis over mij gepraat? Eén van de 17.208.585 inwoners van Nederland, een meisje met een 8 gemiddeld op haar laatste rapport, 528 volgers op haar Instagram en een lievelingsbroek van €120. Of als een meisje dat hard werkte voor goede resultaten en als doel een universitaire opleiding heeft, met een bijzondere vriendengroep die ze heeft gevonden via social media en die zich graag net een tikkeltje anders kleedt omdat ze het niet ziet zitten om in de menigte op te gaan?

Het allerliefst zou ik natuurlijk herinnerd willen worden als het meisje in de tweede beschrijving. Een meisje met een verhaal, een persoonlijkheid. Ik wil geen nummertje zijn. Ik wil niet herinnerd worden voor mijn rapportcijfers, of de cijfers die ik hopelijk ooit bij de opleiding Psychologie ga halen. Liever wil ik herinnerd worden als iemand die studeerde om anderen te kunnen helpen, een verschil te maken in de wereld, al zou het maar voor een paar mensen zijn, al zou ik maar één leven redden.

 Als dat mijn doel is, waarom zou ik dan op zoveel andere vlakken, die niets met míjn doelen te maken hebben, moeten presteren?

Het grote probleem

Dat vormt voor mij een groot probleem. Meer dan ooit tevoren zeggen je cijfers voor economie iets over de potentie die je hebt om een psycholoog te worden. Meer dan ooit tevoren zeggen het aantal volgers en likes op je social media hoe waardevol, leuk, mooi en interessant je bent. Om over het prijskaartje van je kleding en gebruiksvoorwerpen maar niet te spreken, want lopen in kleding waarvan je het merk niet eens kunt noemen is een schande.

Je wordt doodgegooid met statistieken, percentages, cirkeldiagrammen en al van dat soort onzin. Als je cijfers het gemiddelde van je school naar beneden halen, word je vriendelijk verzocht om te vertrekken of ten minste het jaar over te doen, in plaats van dat er naar je verhaal wordt geluisterd en er wordt geholpen. Als persoon tel je niet meer mee, enkel je resultaten doen dat nog.

Geen enkel cijfer

Die ziekelijke focus op een perfect getal kan toch nooit goed zijn? Geluk, liefde en succes zijn toch nooit in een enkel diagram te vangen? Daarom wil ik dat er op mijn begrafenis geen cijfer wordt genoemd, geen enkel. Zodat die hele dag zorgeloos liefde en geluk kan uitstralen. Liefde en geluk die niet te vangen zijn in een grafiek.