Er steeg een lachsalvo op uit de klas. Niet vanwege een grappige video of een leuk grapje… Nee, ik had per ongeluk "mama" gezegd tegen onze docente. Het schaamrood stond me op de wangen vanwege deze gênante verspreking, maar waarom is dit eigenlijk zo gênant? En hoe kwam het dat ik mij versprak?

Ik ben zeker niet de enige die dit ooit gehad heeft. Via het insta-account van Scholieren.com (volg die als je dat nog niet doet!) vertelde iemand ons dat dit hem ook is gebeurd. En na even rondvragen op mijn eigen school, kwam ik erachter dat veel leerlingen hun docent inderdaad wel eens hebben aangesproken als een van hun ouders.

Schamen

Toch schaamde ik mij ontzettend voor mijn verspreking. En met mij vele anderen die zich ooit zo versproken hebben. Volgens psycholoog Najla Edriouch komt deze schaamte vooral doordat mensen sinds de oertijd al graag bij een groep willen horen. "Wanneer je zestien bent, word je steeds meer onafhankelijk van je gezin. Je richt je meer op je volwassen leven en je vrienden worden belangrijker. Je wilt daarom zeker niet door hen afgewezen worden." In mijn klas is het natuurlijk helemaal niet stoer om "papa" of "mama" te zeggen, zéker niet tegen een docent. Niemand wil immers het moederskindje van de klas worden!

Ervaringen

Maar mijn schaamte was niet het enige dat mij duidelijk maakte dat dit niet zo handig van me was: een week lang herinnerden mijn klasgenoten mij elk uur van de dag aan mijn verspreking. Gelukkig was er na een aantal weken een andere klasgenoot van me die mijn plaats overnam, nadat ook hij zich ongelukkig versproken had. 

"Mama" of "papa" zeggen tegen een docent is helaas niet het enige dat mij problemen heeft opgeleverd. Ik ben er zelfs wel eens uitgestuurd nadat ik een mannelijke docent per ongeluk "mevrouw" noemde: hij dacht dat ik grappig probeerde te zijn nadat ik zelf in de lach schoot door mijn domme fout. En ook werd het niet gewaardeerd toen ik een 40-jaar oude docente "oma" noemde.

Ophef

Toch kan ik hier helemaal niks aan doen. Versprekingen zitten nu eenmaal in de natuur van de mens, en bij mij net iets meer dan bij anderen. Daarom vind ik het onterecht dat ik zo vaak op mijn kop krijg of dat ik geplaagd word met die versprekingen.

Laten we er met zijn allen wat minder poeha van maken. Oké, soms noemt iemand een docent anders dan dat de bedoeling is, so what? Voortaan lachen we er met zijn allen gezellig om en vergeten we het weer. De volgende keer ben jij het en krijg je rest van de week, maand, of zelfs jaar opmerkingen naar je hoofd geslingerd. Bovendien kan ik dan voortaan ook met een gerust hart mijn vragen aan de docent stellen, zonder dat ik mij druk hoef te maken over een mogelijke verspreking.