"Jongens, willen jullie even komen? We moeten wat vertellen." Mijn ouders waren jarenlang gelukkig getrouwd, kregen vier kinderen, gaven elkaar kusjes en bosjes bloemen. Toch liggen ze nu in scheiding. En ontdekken ze het wilde leven.

Inmiddels zijn ze vijf maanden uit elkaar en zie ik twee losgeslagen feestbeesten als ik naar ze kijk. Het begon heel onschuldig, want voor de scheidingsplannen gingen ze ook al eens stappen. Altijd in dorpen en steden ver weg. Bij ooms, tantes, vrienden en vriendinnen dansten ze tot diep in de nacht in cafés met allemaal veertigers. Soms samen, soms apart. Ik, een naïef en onwetend pubertje, maakte me nog geen zorgen.

Stappen met vrienden

Pas nu ze in scheiding liggen, vrees ik bij elke kroegenavond het ergste. Geregeld staat mijn moeder uitgedost op hakken en met roodgestifte lippen klaar om met een vriendin naar de stad te gaan. Diezelfde stad waar vrienden van mij rondlopen, vrienden die mijn moeder kennen. In mijn dromen hoor ik ze al dronken roepen: "die chick is de moeder van Tjee-hee-eerd, holadijee!".

Mijn vader is minstens net zo erg. Die heb ik nu al meerdere keren ongerust moeten bellen om te vragen waar hij bleef. Alle keren "stond zijn mobiel uit", was hij "de oplader kwijt" of "had hij 'm niet gehoord". Ben ík niet degene die dat hoort te zeggen?

Swingen tussen vijftienjarigen

Laatst nog, op een vrijdagavond voor de tv. Vader is met een oom de kroeg in. En ook mijn moeder is uit, zo blijkt uit een WhatsApp'je van een vriendin van me. Ze heeft mijn moeder gesignaleerd in dé discotheek van Hoogeveen. Iedereen van vijftien probeert er altijd - met succes -  langs de portier te komen en daar staat mijn moeder nu dus tussen te swingen.

Het ergste is nog: zelf beweren ze dat het een hele gezonde ontwikkeling is. "Je zou toch niet graag willen dat ik achter de geraniums ga zitten na de scheiding?" zegt mijn moeder lacherig als ik vraag of dit nou echt niet anders kan.

Samen over de top

Mijn vader antwoordt diplomatiek: "Als mensen gaan scheiden, trekken sommigen zich terug in hun schulp. Depressief en met de gordijnen dicht wachten ze tot het verdriet wegdrijft. Anderen gaan helemaal los en daarmee een beetje over de top. Misschien horen je moeder en ik wel bij die laatste groep."

Dat denk ik ook, pap. Wat dat betreft passen jullie toch beter bij elkaar dan jullie zelf denken. Stelletje pubers.