Huiswerk maken in een hangmat, walvissen kijken tijdens Biologie en excursies op een onbewoond eiland. 34 vwo-4'ers zeilden een half jaar geleden de haven van IJmuiden uit, naar het Caraïbisch gebied en weer terug. Een paar leraren zeilden mee en gaven 'gewoon' les aan boord.

Vandaag zetten deze School at Sea-zeilers weer voet aan Hollandsche wal. Live Mare Toonen (16) blikt terug op het vetste schooljaar van haar leven.

Als ik op mijn tachtigste aan deze reis terugdenk, komen de bijzondere expedities, de landen en de verscheidenheid aan culturen (waarvan ik in Nederland niet eens wist dat ze nog bestonden) waarschijnlijk als eerste in me op.

Het begon in Dominica, onze eerste Caribische stop, waar de koeien, kippen en andere beesten los over straat lopen, waar we vervoerd werden in pick-up trucks en waar het hele eiland bedekt lijkt met oerwoud. Ik vond het ook zo mooi om te zien hoe die mensen daar zijn en met elkaar omgaan. Zo hadden we een keer ´s avonds autopech en binnen no- time waren er vijf mannen die ons in tien minuten weer op weg hielpen, terwijl wij in Nederland wel eeuwig kunnen wachten op de Wegenwacht.

Leven als indianen

In Panama hebben we een week bij de Emberá als indianen geleefd. We sliepen bij de stamoudste op een houten verhoging met een dak gemaakt van palmbladeren. In de ene hoek stond een gastelletje en een pannetje met frituurvet, aan de andere kant een stoel en een tafeltje en er hingen wat hangmatjes. Ongeveer 15 meter van ons huisje stond een hokje met een gat in de grond... de wc dus! 

Toen ons werd gevraagd of we zin hadden om te gaan vissen, zat ik voordat ik het wist met negen anderen, waaronder wat indianen, in een boomstamkano in het moeras op jacht naar krokodillen. Het was zó vet om dat een keer mee te maken: doodstil, in het donker luisterend of we iets hoorden en dan opeens BANG! Harpoen in het water en een krokodil aan de haak. Het smaakte heerlijk!

Zweet en kots

Maar ook het 'gewone' leven aan boord ga ik nooit meer vergeten. De dagen met slecht weer, toen we vaak niet naar buiten konden en alle ramen dicht waren, waardoor het binnen erg muf was en stonk naar zweet en de wc die omhoog kwam.

Iedereen lag zeeziek in bed of kotsend over de reling, maar ook waren er dagen op het schip waarbij we heerlijk in het zonnetje op het dek konden liggen leren en wachtlopen met springende dolfijnen voor de boeg. Lesvrij om dolfijnen of walvissen te kijken zullen we thuis dan ook niet vaak meer meemaken... Ook een leuk bezoekje van een vliegende vis die door het raam in je bed belandt, is thuis ver te zoeken.

Tweede familie

Wat ik denk dat ik nog wel het meeste ga missen, is deze groep. Door een half jaar met elkaar op de boot te zitten en expedities te doen, hebben we een enorme band gekregen. Niemand maakt zich meer zorgen om wat hij zegt of hoe hij eruit ziet, we nemen elkaar gewoon hoe we zijn en we kunnen ook onszelf zijn.

Het is een soort tweede familie geworden. Toch moeten we vandaag afscheid nemen en ons oude leventje aan land weer oppakken. En da´s ook een heel nieuw avontuur, volgens mij.