De examens zijn voorbij. Het is gebeurd. La commedia è finita. Vandaag word ik gebeld of ik geslaagd ben. En waar moet ik me zorgen over maken? De toetsen gingen prima. Was op tijd begonnen, kreeg alles af, geen enkel examen verprutst. Ik verwacht dus mijn schooltas samen met de vlag op te mogen hangen. Conclusie: alles goed. Toch?

Ja dus, schijnbaar wel. En, nee, eigenlijk niet. Want mijn hoofd vulde zich in die twee weken voor de examens al lerende met Latijnse teksten en economische begrippen. Maar er verdween ook iets uit mijn hoofd. Iets wat ik eigenlijk veel waardevoller vind dan een puntje erbij op mijn CE. Iets wat eng ver weg was de afgelopen tijd.

De afgelopen tijd heb ik bizar weinig geschreven voor deze geliefde oranje website. Ik had net als alle andere bloggers gewoon deadlines. En die deadlines had ik met liefde willen halen. Maar het lukte gewoon niet. Ik wílde wel schrijven, maar mijn hoofd was leeg. Ik kon he-le-maal niets verzinnen. Hoe hard ik ook probeerde.

Huppelend hondje

Leeg. Gewoon helemaal leeg. Ja, ik had een hoofd vol feitenkennis, die waarschijnlijk garant stond voor een gymnasiumpapiertje. Maar hetgeen waar ik eigenlijk veel trotser op ben - het feit dat ik mag schrijven en bloggen - lukte niet.

Nee, natuurlijk zijn mijn columns niet perfect en ja, ik moet nog veel leren, maar schrijven geeft me meer voldoening dan een acht voor welk examen dan ook. Als ik schrijf, moet ik zelf iets bedenken en kritisch zijn, niet alleen als een jong hondje achter iemand aan huppelen. Maar in de examentijd was die eigen mening en creativiteit helemaal foetsie.

Stom antwoordmodel

Ik was ook zo druk met het stampen van de Citodoctrine. Het Cito, die de examens maakt, was de afgelopen tijd sowieso belangrijker dan wat dan ook. Mijn leerperiode was één groot ‘onthoud wat een of ander instituut wil dat jij zegt, zodat je slaagt’-geval. Belangrijker dan daadwerkelijk de stof kennen, was begrijpen wat Cito van je wilde horen. Zo was de kans het grootst dat je in mei echt zou voldoen aan het antwoordmodel. En dat stomme, geniepige antwoordmodel heeft wel het laatste woord over mijn toekomst.

De Citodoctrine zou nog niet zo erg zijn als ik ‘m af en toe uit mijn hoofd kon zetten. Maar toen ik in de examentijd aan mijn tweewekelijkse column voor Scholieren.com begon, kon ik alleen maar denken aan belangrijke jaartallen van de Gouden Eeuw en het feit dat ik écht niet mocht vergeten te arceren bij Nederlands. Die deadline had ik inmiddels allang gemist.

Citopop

Ik was een soort pop geworden, die precies kon nazeggen wat het Cito wilde. Ik was er nog bijna trots op ook. Maar ik was ook iemand die verder zelf niets te vertellen had, geen woord op papier kon zetten, behalve een antwoord op een examenvraag. Ik vond het behoorlijk eng. Zó gefocust zijn op de examens, dat ik kwijtraak waar ik echt blij van word. Later zal het niemand meer uitmaken of ik een zes of een zeven voor wiskunde had – waarschijnlijk mijzelf ook niet. Maar niet kunnen schrijven zou ik vreselijk vinden.

Ik heb met het examen een les geleerd. Ja, leren is belangrijk. Maar ik heb het liever andersom. We legen al die loze Citokennis in de vuilnisbak. Is er meer ruimte over voor nieuwe ideeën. Lijkt mij een geslaagd plan.

Ons examennieuws teruglezen? Dat kan op Scholieren.com/eindexamens2014!