“Het is toch vrij gênant dat ik geschminkt in een raar pakje door het bos loop.” LARP'ers worden op het schoolplein (en in films) nogal eens belachelijk gemaakt. Terwijl de meeste jongeren er geen moer vanaf weten.

Ik ga 'ns checken hoe het nou precies zit met die verklede gastjes die elkaar in het weekend graag met zwaarden te lijf gaan.

Als ik het spelterrein in het Ommense bos op loop, stuit ik op een soort The Sims-situatie met rondkuierende middeleeuwse tienerpoppetjes. Ik passeer een ridder, een soort Voldemort en iemand die veel wegheeft van een wandelende boomstronk. In de verte hoor ik Lord of the Rings-muziek en vanuit de struiken klinkt een verhitte discussie.

Karakter verzinnen

Wat is nou precies het spel LARP (Life Action RolePlaying)? Marlous van organisator Expiatio legt uit: “De honderd jongeren hier verzinnen een eigen personage en wat ze die willen laten bereiken. Een weekend lang proberen ze dat te realiseren door met andere deelnemers samen te werken, slechte figuren uit te schakelen en zelf krachtiger te worden.”

Ik snap er geen reet van. Voorbeeldje? Deelnemer Jelle (18) stapt van z’n troon en licht toe: “Ik speel dit weekend een superbelangrijke dienaar van God. Om de ondergang van de wereld te voorkomen, moet ik zoveel mogelijk mensen overtuigen ook volgeling van mijn God te worden,” vertelt hij trots.

Arrogant doen

Maar zo belangrijk is dat hele doel niet, legt hij uit. “Het gaat er vooral om dat je helemaal opgaat in een bepaalde rol en daar lol in hebt." 

"Mijn personage is superarrogant, dus mag ik me de hele tijd ook zo gedragen. Ik scheld mensen uit of weiger met ze te praten, dat soort dingen. Dat is zo leuk aan LARP: dat dat gewoon mag."

Op mensen spugen

“Hoewel…er zijn natuurlijk grenzen. Je gaat niet op mensen spugen, bijvoorbeeld.” Even is hij stil, maar dan nuanceert hij: “Niet als je weet dat iemand dat niet leuk vindt, in elk geval."

Als ik wegloop, stapt er een verlegen jochie op 'm af. Een soort Harry Potter, maar dan zonder tovercape. Jelle trekt z'n schouders recht, z'n borst vooruit en begint op denigrerende toon tegen hem te praten.

Arm verloren

Deelnemer Okke (17) heeft dit weekend een ander doel: zijn linkerarm terugkrijgen. “Die ben ik kwijtgeraakt tijdens een godsdienstritueel.”

Een zwarte handschoen toont aan dat hij een arm mist, totdat hij in het spel een chirurg ontmoet die ‘m kan fixen. Of de spelleiding hem beloont met een nieuwe arm.

In het echt heeft Okke trouwens hele andere lichamelijke klachten. "Dit harnas heb ik zelf gemaakt, op school in het technieklokaal. Het is heel zwaar. Ik zal er nog een week lang schouderpijn van hebben."

Zachtjes vechten

In een houten arena zijn twee jongens aan het vechten. Met (verboden?!) schuimrubberen zwaarden raken ze elkaar zachtjes, of juist net niet. Als de kleinste met veel bombarie op de grond zakt, roept een soort scheidsrechter de ander als winnaar uit.

En dat doet-'ie met een grote, dramatische toespraak voor de verliezer. “Een vlam ontstaat uit een vonkje. Het wordt FELLER, HELDERDER, in de toekomst zul je een BAKEN in de strijd worden. Iedereen zal denken: wat kan deze man goed vechten! Maar daar moet je nog in groeien. Dit was een goede oefening.”

Weinig geweld

Al dat theater blijkt belangrijker te zijn dan het geweld zelf. Deelneemster Marlène (15, wilde niet op de foto vanwege de eerste zin in dit artikel, die van haar was) vertelt: “Er wordt helemaal niet zoveel gevochten. Ik heb de afgelopen twee evenementen geen mens aangeraakt! Het gaat veel meer om schreeuwen, indruk maken en boos kijken.”
Dat vindt ze zo cool aan LARP, legt ze uit. “Al die grote woorden, rituelen, episch doen. LARP is helemaal niet zoveel ‘spel’, veel meer geïmproviseerd theater. Het draait niet eens om winnen, want er is uiteindelijk niet eens een echte winnaar. Dat kun je alleen worden als je zelf vindt dat je je doelen hebt bereikt.” 

"Natuurlijk is het nep!"

Als buitenstaander is het een opgave om mee te gaan in de belevingswereld van de LARP'er en verleidelijk om het vanaf een afstandje af te zeiken. Een wereld die vergaat of een arm terugwinnen; is dat niet een beetje nep allemaal?

Jelle is onthutst dat ik dat vraag: “Ja, natuurlijk is het nep, natuurlijk doen we alsof! Heel veel mensen snappen dat ook niet, maar dat is juist de hele truc aan LARP: je kunnen verplaatsen in een ander.”