“According to all known laws of aviation, there is no way a bee should be able to fly.” Zo luidt de eerste, iconische (bee-conische?) zin van de Bee Movie. Ik maak mijn spreekwoordelijke borst nat. Een vriend en ik hebben besloten een marathon te houden met allerlei films die ons goed bijstaan uit onze jeugd. Als grapje. Maar wat we vonden was meer dan slechts nostalgie. Kinderfilms zijn namelijk nog steeds hartstikke leuk, zelfs voor een stel (wettelijke) volwassenen. Ze bevatten wijze lessen en de grote-mensengrapjes die we als kleine ettertjes over het hoofd zagen, zijn met onze hormonale tienerzintuigen niet te missen.

Onzin

Het eerste dat mij opviel tijdens de marathon is dat veel kinderfilms eigenlijk helemaal nergens op slaan. Om weer even terug te komen op Bee Movie: een bij klaagt de hele mensheid aan omdat die vuile kapitalisten alle honing stelen van de bijen. Ondertussen wordt deze bij ook nog eens verliefd op een vrouw. Een mensenvrouw. Een volwassen, weldenkende vrouw. Die haar man verlaat voor een bij.

In shows voor nóg kleinere kinderen wordt het extra duidelijk. Mijn voormalig oppaskindje had twee hobby’s: huilen en dezelfde DVD van Bumba keer op keer achter elkaar kijken. Heb je ooit Bumba gekeken? Niet doen. Ik keek eens mee, met veel tegenzin, en zag een stukje waarin silhouetten van instrumenten in beeld kwamen. De kindjes moesten dan raden wat het was. Uiteindelijk bleek het een fagot te zijn, iedereen’s favoriete houten blaasinstrument met dubbelriet in tenor- en basligging. Welke 5-jarige weet dat?!

Ook niet te vergeten zijn de Teletubbies. Die wezens deden rare shit. Heel goed herinner ik me de beer en de leeuw-fragmentjes. Die waren niet gewoon raar meer. Dat was pure kinderhorror.

Serieuze thema’s

Ik keek vroeger vijf keer per dag de film Cars. Dat is geen grap. Ik hield van auto’s, oké. Maar toen ik dus laatst de hele Cars trilogie keek – ik was net een maandje 18 – kwamen al snel grote mensenthema’s voorbij: de betekenis van ‘familie’, vast blijven zitten in het verleden en het doorgeven van de toorts aan de volgende generatie.

Ik besefte me: in zowat elke jeugdfilm zit wel een moraal verstopt! Frozen leert kinderen over het belang van het uiten van je emoties en onafhankelijkheid, Tangled leert kinderen hun autoriteitsfiguren niet altijd blindelings te vertrouwen en Shrek heeft innerlijke schoonheid als belangrijkste ideaal. Als volwassene herken je die betekenisvolle boodschappen, maar als kind schieten die diepliggende thema’s aan je voorbij als raceauto’s.

Vieze grapjes

Wat je als kind ook niet meekrijgt, maar het kijken van kinderfilms voor volwassenen des te leuker maakt, zijn de grote-mensengrapjes. Bee Movie zit er vol mee. Drag queens, de freaky sex die bijen hebben met spinnen en incest. Het komt allemaal aan bod in deze niet-zo-kuise kinderfilm.

Ook Shrek heeft humor met meerdere lagen. Zo confisqueren bewakers een klein zakje 'kattengras' van de Gelaarsde Kat en geniet Lord Farquaad – wiens naam overigens een pun is op fuckwad – in bed iets té veel van Fiona. Onschuldig, als kind, maar wij weten beter, wij slimme, slimme tieners! Zelfs Frozen is niet veilig: als Anna’s vriend vraagt of ze überhaupt wel weet wat de 'schoenmaat' is van haar nieuwe liefje, zegt Anna dat 'grootte niet uitmaakt'. I see what you did there, Disney.

De lijst gaat door. Masturbatiegrapjes in Ratatouille, octopuspiemels in Finding Nemo, seksgrapjes in The Incredibles. Geen enkele kinderfilm wordt gespaard..

Veel van deze kinderfilms zijn waarschijnlijk ver weg gezakt in je jeugdherinneringen, maar ik zeg dat het waardevol is om deze oude films terug te kijken. Pure nostalgie is vaak al motivatie genoeg, maar geloof me als ik zeg dat kinderfilms gewoon leuk zijn: zelfs voor stoere pubers – ja, jij. Geef ze een kans, er staan er genoeg op Netflix! Misschien zie je dan waarom je ouders vroeger met liefde mee wilden kijken naar dit soort films. En dan ben ik in ieder geval niet de enige die op z’n 18e kinderfilms kijkt. Want zo stoer is dat nou ook weer niet.