Met trots presenteren we Scholieren.com's Kerstverhaal 2015: geschreven door onze blogger Mette. Over een donzig konijn in een rugzak die troost biedt bij melancholie en verplichte kerstvisites.

Het was december. Buiten was er alleen maar sneeuw van bloemblaadjes. Het leek wel lente. De zon scheen. In de trein was het nog warmer dan afgelopen zomer en mijn arm plakte kleverig aan het met scheldwoorden bekraste raam.

Ik huilde, om niets in het bijzonder. Tranen kwamen gewoon. Soms heb ik dat. 

Ik ben een meisje met losse haren en groene ogen. Ik ben niet grof, niet ruig en redelijk alleen. Ik begluur de mensen van een afstand. Ik ben de kat die iedereen de boom uit kijkt.

De trein waarin ik me bevond reed van Arnhem naar Winterswijk. Ik wist niet waar ik moest uitstappen. Ergens in een gat waar mijn familie woonde. De naam was ik meteen vergeten toen ik hem gehoord had.

Mijn tante belde, de ringtone haalde me uit mijn hoofd. “Zit je al in de trein?” vroeg ze. Ik opende mijn ogen en keek recht in grijze ogen tegenover me . Een beetje geschrokken vergat ik mijn tante te antwoorden. Ik was stil.

“Hallo? Ben je daar nog?” zei ze na een tijdje.

“Ja, ja!” stamelde ik. “Eh, ja, ik zit in de trein”

“Mooi, tot zo dan.” Zei mijn tante snel, een beetje in de war van mijn hakkelige antwoord. Ze had de telefoon al van haar oor gehaald toen ik besefte dat ik nog steeds niet wist waar ik uit moest stappen. “Waar…” riep ik door het ophangruis heen “…moet ik heen?” zei ik toen zacht, verslagen door het pijnlijke tuut-tuut-tuut.

De grijze ogen bleken niet te zweven. Ze waren deel van een gezicht. Het was een rustig gezicht, bleek, met donkerblond haar en hoge jukbeenderen, een droomgezicht, met een gladde neus en een mond zonder kuiltje in de bovenlip.

In zijn handen had hij een boek met een Duitse titel. Naast hem stond een zwarte rugzak, alsof hij op een grote reis was.

“Waarom huilde je?” vroeg hij. Ik schrok weer. Maakte zo’n ademhalerig geluid. 

“Eh… ja er was niets. Ik eh, niets. Soms eh… het gebeurde… ge… woon… ja… beetje raar.”

“Weet je waar je heen moet?” “Nee.” 

Hij stak zijn hand uit. “Ik ben Adam.” Ik schudde hem verbijsterd. Alles werd herfstig bruin voor mijn ogen. “Ik ben... eh mijn naam vergeten”

“Dat is mooi,” zei hij toen. “Dan kan ik je een naam geven. Ik noem je Luna, naar de maan. Daar lijk je op.”

Hij klikte de bovenkant van zijn rugzak open. Er kwamen donzige grijze sprietjes uit gestoken. Hij frommelde een beetje, duwde en trok wat en haalde toen, stukje bij beetje, een enorm grijs konijn tevoorschijn.

Het beest was groter dan een kat. Hij zette het op mijn schoot. Het voelde warm, zwaar en zacht.

“Hier, ” zei hij “Dat helpt vast.”

Ik aaide het konijn. Mijn ogen begonnen alweer. Dikke tranen stroomden de vacht in.

 “Weet je zeker dat er niets is?”

“Ik ben zo moe”, zei ik toen, mijn neus ophalend. “Ik moet met kerst naar mijn familie, maar ik ken ze niet. Ik wil niet.” Verbaasd door mijn eigen woorden praatte ik maar door. Ik vertelde dingen die ik zelf nog niet eens geweten had. “Het is niet koud buiten en ik zie overal zwervers en soms zou ik er zelf een willen zijn. Ik ben niet vrij, snap je?” 

“Hoe heet ze?” vroeg ik, terwijl ik met mijn kin naar het konijn knikte. 

“Dat mag jij bedenken.” zei hij lachend. “Oh, dan heet ze Lena.“ zei ik. Dat was de eerste naam die in me opkwam. "Mooi.” zei hij.

De trein stopte. Hij stond op en pakte zijn tas. Ik pakte Lena. Alsof het zo was afgesproken, liepen we naar de deuren, de laatste zin die hij gezegd had tussen ons in. Hij siste de trein open met zijn vinger op het groene knopje.

We gingen, op goed geluk, de wijde wereld in, met Lena en onszelf. In onze hoofden proostten we. Op een vrolijke kerst en een gelukkig nieuwjaar.