Mijn klasgenoten en ik zijn klaar om te vertrekken. Bewapend met rolkoffers en lunchpakketten gaan we een weekje op uitwisseling naar Franse gastgezinnen. Superleuk natuurlijk en heel, uh, educatief verantwoord, maar een beetje zenuwachtig ben ik wel. Hoe ga ik daar uit mijn woorden komen?

Ik heb altijd braaf mijn huiswerk gemaakt en alle rijtjes dreun ik moeiteloos op. Maar Frans is gewoon, tsja, moeilijk. En de vervoeging van s'asseoir gaat mij niet verder helpen als ik de weg kwijt ben, toch? 

Van tevoren praat ik met mijn Franse uitwisselingsstudente, Kim. Kim is net zo oud als ik en belooft me een beetje op weg te helpen deze week. Te zorgen dat ik niet verdwaal, en zo. Maar zij is er ook om alle cultuurverschillen uit te leggen. Daarvan zijn er namelijk nogal wat.

We komen aan in het niet-zo-zonnige Frankrijk. Om precies te zijn bevind ik mij in een plattelandsdorpje dichtbij Lyon. Een plek waar ik een uur eerder op moet staan dan normaal, om vervolgens vijftig minuten in de schoolbus te zitten. Geen relaxed kwartiertje fietsen dus. Tsja. Gewoonlijk heb ik al moeite om uit mijn bed te komen, dus dit wordt op z'n zachtst gezegd een uitdaging.

Communicatiestruggles

En om het nog een stukje lastiger te maken, spreken mijn gastouders (de ouders van Kim dus) geen woord Engels. Als ik ook maar enige vorm van communicatie met hen verlang, moet dat toch echt in het Frans. Dus ja. Bonjour dan maar?

En dat bonjour komt eruit, maar met moeite. Na al die jaren Franse les krijg de eerste avond niet méér uit mijn mond dan een stotterend salut. Terwijl Kim en haar ouders in de auto tevergeefs trachten een gesprek met mij te beginnen, ben ik druk bezig met bedenken wat ook alweer de vertaling van hoe gaat het is, of het Franse woord voor het weer. O hellup. Hoe ga ik me ooit redden deze week?

Een beetje Frans

Maar gelukkig komt het goed. Meer dan goed zelfs. Want in de loop van de week verandert mijn aarzelende begroeting in een zelfverzekerde (bijna-)volzin. Ik wil toch niet overkomen als dat stille meisje uit Holland, en de enige mogelijkheid om dat te voorkomen is praten. In het Frans, de hele dag lang. Dus dat doe ik.

In het begin zonder ook maar één correcte zin, maar wat geeft het? Aan het einde van de week kan ik met de meisjes in de schoolbus vloeiende gesprekken voeren en met Kims moeder heb ik discussies over homoadoptie. Ik voel me steeds minder 'de uitwisselingsstudent van' en steeds meer une fille française.

Brilloze wc's

Tuurlijk, één zo’n weekje is nog lang niet genoeg om alles te begrijpen. Maar als ik naar mezelf kijk, en naar het feit dat ik zo’n tienduizend keer beter Frans spreek dan eerst, weet ik wel dat het werkt.

Daarnaast leer je van zo’n week zoveel meer dan alleen de taal. Ik raakte gewend aan de brilloze wc’s, twee in plaats van drie zoenen als begroeting en het andere toetsenbord op hun computers. Aan dit alles heb je zoveel méér dan elke week drie uurtjes luisteren naar de monotone stem van je bejaarde leraar Frans. En bovendien: dit is zó ontzettend veel leuker...