Ach ja, mijn tijd... Alles was anders. Jullie moeten begrijpen, jongelui, dat de scholen destijds nog werkten volgens een strikte scheiding van de sekses. Onze school was een jongensschool, en daar werd streng op toegezien. Als een van de knapen vrouwelijk gedrag vertoonde, zoals douchen na het sporten, werd hij subiet verwijderd.

In deze nieuwe serie beschrijft Max Urai (22) het scholierenleven van vroeger. Aflevering 4: feest.

Onze school, het Adrianatuscollege, was vernoemd naar de heilige Adrianatus, die in de 12e eeuw zijn zaligmaking had gekregen nadat hij had bewezen dat het denkvermogen bij vrouwen in de twaalfvingerige darm was gelokaliseerd.

Biologieles

Mijn punt, jeugd, is dat wij nog niet zo vrijelijk beschikten over kennis van het andere geslacht als jullie. Al die boeken met vieze plaatjes die tegenwoordig zo potsierlijk in de supermarkt staan waren nog non-existent in mijn tijd.Wat niet wilde zeggen dat we geen interesse hadden in dergelijke zaken.

We waren gezonde, Hollandse knapen, immers. De geest is gewillig, maar het vlees is zwak. Toen er dan ook een feest werd aangekondigd waar afgezantes van de plaatselijke meisjesschool bij aanwezig zouden zijn, waagde een van ons het tijdens de biologieles zijn hand op te steken.

De heer De Bruin hield op met voorlezen, en keek de vrager verbaasd aan. “Ja, Pekeling?” Keessie keek bedremmeld naar zijn opgepoetste schoenen. “Ik vroeg me enkel af, meneer... Wat kunt u ons vertellen over meisjes?”

Tanden

De heer De Bruin stond op, en begon te ijsberen. Handenwringend liep hij op en neer voor het bord, tot hij zich naar ons toe draaide, en verkondigde: “vrouwen zijn anders onder hun kleren dan wij.” Daarna las hij een uur voor uit Sodom en Gomorroah en mochten we geen vragen meer stellen.

De weinige informatie die we hadden was van horen zeggen, en daarmee verre van perfect. Tot mijn drieëntwintigste had ik kunnen zweren dat het vrouwelijk geslachtsdeel vol met tanden zat.

Al dit verhoogde de spanning voor het feest des te meer, natuurlijk. We leenden rokkostuums van onze broers en gapten de eau de cologne van onze vader. We wisten niet precies hoeveel daarvan we moesten gebruiken, dus de meesten deden voor de zekerheid maar de hele fles op. 

Grootmoeders jurk

De dames die we mochten vergezellen waren per loting vastgesteld, en we hadden de opdracht gekregen een welriekend corsage aan te schaffen. Iets charmants, maar niet te nadrukkelijk. “De enigen die chrysantachtigen aan hun introducé geven,” prentte de rector ons in, “zijn ketters en homoseksuelen.” Vervolgens stampte hij een muis dood.

De aula was gedecoreerd met lange draperieën van kant. Met de bloemen in de hand stonden we voor de voor de deur van de school te wachten. Toen kwamen ze naar binnen. De meesten waren in het zwart. Een van hen vertelde me later dat het de jurken waren waarin hun grootmoeders begraven waren, maar dat wisten we nog niet.

Cha-cha

We stonden slechts met open mond te kijken, en werden ons spontaan gewaar van anatomische functies waar de heer De Bruin ons nooit over had verteld. We dansten, keurig met de handen tegen elkaar. Foxtrots, jives, quadrilles... hier en daar werd een cha-cha gedraaid, maar dat was toch iets te vulgair voor mij. Ik hield het bij een beleefde wals. 

Veel van mijn kornuiten hebben hun bruid ontmoet op dat gala. Onze biologische onervarenheid heeft ons uiteindelijk toch geen parten gespeeld. Zelfs Piet van Hemelen, de jongen met de meeste puistjes van de school, heeft nog zevenentwintig kinderen gekregen.

Ja, potdrie, volgens mij heb ik jullie nu wel zo’n beetje alles verteld. Rest me enkel om het verhaal van het einde van mijn schooltijd: de eindexamens...