Och heden, het is reeds maart. Het lijkt alsof de tijd ieder jaar sneller gaat. Tempus Fugit, jongelui, om maar met onze grote vriend Virgilius te spreken. Lezen jullie dat nog op school, Virgilius? Och, het zal wel niet. De jeugd van tegenwoordig heeft louter aandacht voor hun bliepbloep-machines en seks voor het huwelijk. Maar dat is wel eens anders geweest, jongelui. 

In deze nieuwe serie beschrijft Max Urai (22) het scholierenleven van vroeger. Aflevering 1: de eerste schooldag.

Toen ik zo oud was als jullie... ik weet nog, de eerste dag van mijn eindexamenjaar. Mijn moeder had de avond van tevoren mijn boordje gesteven, en mijn vader had me die morgen met een knipoog een stuiver toegestoken om na school een stukje zoethout te gaan kopen. 

Onze school was een groot bakstenen gebouw, achter een groot hek met prikkeldraad er op. Dat was om ongewenste sujetten buiten te houden, zoals landlopers, of Joden. Mijn makkers en ik kwamen van heinde en verre aangelopen – ja, jeugd, in die tijd liepen we nog naar school.

Onder toeziend oog van de leraren stelden we ons op in de aula voor de traditionele kostuuminspectie. Ik en mijn kornuiten hadden allen onze groen met purperen overgooiers aan, ter ere van de feestdag van de heilige Ranisiflatius. Maar toen we binnenliepen zagen we meteen dat een paar eerstejaars hun normale witte overhemden aan hadden getrokken.

Ketters en homoseksuelen

“De enigen die wit dragen op Ranisiflatius,” zoals wijlen onze rector altijd poogde te zeggen, “zijn ketters en homoseksuelen.” De knapen die in het wit waren gekomen werden ten overstaan van de rest uitgekleed en ingesmeerd met Oud Groningse mosterd, waarna ze zichzelf schoon moesten likken. Daar hebben we nog goed om gelachen, met z’n allen.

Goed, daarna konden de lessen beginnen. Die zagen er ook heel anders uit, toen. Bij ons was er nog echt aandacht voor de klassieken. De lessen Latijn werden in het Grieks gegeven, en ons lesboek Grieks was in het Latijn. In die tijd wisten ze wel raad met rekels als wij. 

Ja, het was me wel een tijd, die middelbare school. Ik ben nog steeds blij dat mijn ouders me naar de beste school van de stad hebben kunnen sturen.

Guttegut, is het alweer zo laat? Excuseer, jonge lieden, ik moet mijn kunstgebit gaan desinfecteren. Als jullie volgende keer terugkomen vertel ik over die keer dat ik bij de rector werd geroepen.