Vroeger had je de hippies en nozems, Stones of Beatles, boy- en girl bands of hardcore, maar welke groepjes bestaan er nu eigenlijk nog? Bestaat er eigenlijk nog wel één identiteit per persoon? En tot welke groep behoor ik dan eigenlijk? Ik wil zo graag érgens bij horen, maar ook weer niet.

Ik schrijf dit blog in mijn maatpak, met Mr. Polska als achtergrondmuziek. Eigenlijk zegt die tegenstelling al genoeg. Op mijn afspeellijst staat Queen, maar ook Kid de Blits, Stromae, U2, Lorde, F en Prinsenkind. Daardoor ben ik te mainstream voor hippe feestjes, maar ik ben ook weer te netjes om de doorsnee 16-jarigen-krijgen-wel-alcohol-hier-kroeg in te stappen. Voor een hipsterfeestje heb ik te weinig baard en ik houd totaal niet van wiet, dus voel me op een dubstepfeestje ook niet echt op m'n gemak. Wat blijft er dan over?

Mijn activiteiten liggen zo ver uit elkaar dat ik feestjes beter apart zou kunnen geven voor bepaalde vriendengroepen, omdat twee uitersten gewoon niet zo goed samengaan. Zo bestaat mijn vriendengroep uit de lieve, naïeve gymnasiumpopjes, maar ook uit de nuchtere vrienden met een tikje meer levenservaring. En dat is wel eens moeilijk. Het is natuurlijk heel leuk om twee verschillende gezichten te hebben - ik voel me in alle rollen op m'n gemak -, maar het werkt soms ook niet mee. Mensen snappen niet wat je doet en je moet twee keer zo veel investeren in relaties met vrienden, want je hebt twee totaal verschillende vriendengroepen. Soms zou ik dan ook graag voor één kant willen kiezen. Maar welke?

Studiekeuze

Hetzelfde issue speelt mee in mijn studiekeuze: ein-de-lijk denk ik te weten welke studie ik wil volgen, maar nu twijfel ik weer. Ik dacht dat mijn keuze over de vestigingsstad al vaststond, maar nu weet ik dat ook al niet zo goed meer. Zal ik kiezen voor de hoofdstad met alle creatieve mogelijkheden van dien, of tóch voor een kleinere, maar meer gespecialiseerde echte studentenstad? Ik weet het niet. Elke stad heeft z'n eigen mogelijkheden en z'n eigen volkje, maar tot welk volkje behoor ik?

Het duivelse internet en al die mogelijkheden die ons worden geboden drukken ons in ouderwetse hokjes: 'journalist in spé', 'mogelijke minister', 'junk-to-be', 'geitewollensokkendragende liefhebber van klassieke muziek'. Maar zijn we tegenwoordig niet méér dan dat? Wat als de 'geitenwollensokkendrager' nu ook eens minister wil worden? Is het systeem niet te ouderwets? Ik bedoel, veertig jaar voor één baas werken is ook niet meer van deze tijd. We freelancen erop los, worden zelfstandig ondernemer of switchen regelmatig van baan.

Hokjesdenken barricadeert deze gang van zaken eigenlijk alleen maar. En als ik van de maatschappij in een hokje moet passen, dan vink ik er gewoon lekker drie aan: Tim de kostuumdrager, de journalist in spé en gezellige Brabo.