Op zolder vind ik ineens een stuk goud. Weliswaar figuurlijk en onder een laag stof, maar alsnog. Het is niets minder dan een antieke koffer met loombandjes. Ik zie geen andere verantwoordelijke optie dan deze rage weer te starten op school. 

Daardoor kom ik op het idee om mijn loomkoffer voor een schoolweek lang mee te nemen en met medescholieren te loomen. Ik wil ervoor zorgen dat de gehele school het plezier van het loomen herontdekt. Laten we eens kijken of ik de rage een nieuw leven in kan blazen. 

Goed begin is het halve werk

Ik begin op dag 1, maandag, optimistisch en ben van plan om vanaf vandaag in de pauzes met mijn loomdoos iedereen uit te nodigen om gezellig mee te doen. Gelukkig krijg ik enorm veel positieve reacties. Als ik een euro zou krijgen voor iedere keer als iemand de opmerking 'Oooh ja, die dingen bestaan ook nog!' maakte, zou ik gemakkelijk een weekendje Bahama’s kunnen boeken.

Maar naast interesse, is er ook veel animo om daadwerkelijk mee te doen. Al gauw doet er een klein groepje van drie à vier mensen mee. Op dag 2 tikken we al de zeven man aan per pauze en vooral in de grote lunchpauze 's middags wordt er meer geloomd. Dag 1 en 2 zijn dus succesvol voltooid.

Gezellig ouderwets loomen

Een functionerende tijdmachine naar 2014 bestaat op de dag van vandaag niet, maar ik ben er 99 procent zeker van dat dit experiment tot nu toe het beste alternatief daarvoor is. Op de derde en vierde dag groeit de groep die meedoet gestaag. Er zijn vooral ook veel toeschouwers en ik begrijp ze volkomen, want wie neemt er nou een reusachtige koffer met loombandjes mee anno 2022?

Het is niet lastig om mensen te vinden die mee willen doen, want wegens de nostalgie doen mensen makkelijk mee. Op de donderdag tikken we de veertien(!) man aan en dit is voor mij het bewijs dat de loomrage geen in verval geraakte hobby is.

Laatste loodjes…

Met de laatste dag in zicht gaan mijn loomsquad en ik onze skills upgraden, want vissengraatbandjes worden ons te basic. Dus nu wordt het tijd voor ijsjessleutelhangers, smileys en minions gemaakt uit tientallen of zelfs honderden bandjes. Het is gewoon hartstikke leuk om weer kind te zijn. Toch krijg ik na de piek op donderdag het gevoel alsof iedereen het al een beetje heeft gezien.

Er is een dalende trend in de loop van tijd, met het resultaat dat we de laatste pauze op vrijdag weer op de sombere vier man uitkomen. Ik kan het enigszins begrijpen dat je na vijf dagen non stop loomen langzamerhand geen loombandje meer kan zien. Maar dat is helemaal niet van toepassing op mij.

C'est la vie

Ongeacht hoe diep deze rage ook in mijn hart zit, moet ik objectief blijven. De gehele trend weer tot leven brengen is niet gelukt. Maar tja, c’est la vie. Misschien kan ik voor een vervolgonderzoek langer doorgaan met het experiment. Of heb ik meer geluk met fidgetspinners of Pokémonkaarten.

Toch zie je mij niet met tranen in de ogen de loombandjes in de kliko gooien. Want de gezelligheid, als we als een groepje debielen loomen in de aula, is het sowieso waard. En lieve mensen, als je ooit zin krijgt om te loomen, moet je dat vooral doen. Iets als een hobby hoeft niet per se ‘in’ te zijn om ervan te genieten. 

Eindoordeel

Ondanks alles houd ik me nog altijd, always, toujours, vast aan mijn mantra: de geschiedenis herhaalt zich. Dus jullie tijd komt nog(maals), lieve loombandjes. Tot snel. 

Lees ook
Zes herinneringen aan vroeger