Ik kijk je aan als ik met je praat
Vanaf nu zal ik je aankijken als ik met je praat. Ik zal niet meer staren naar het tafelblad, aandachtig krabben aan mijn nagellak, vlekjes tellen op de grond. Ik zal zelfs niet af en toe met mijn ogen langs de muren achter je dwalen. Nee, vanaf nu kijk ik je aan wanneer ik met je praat. Recht, in je gezicht.
'Waar heeft ze het over?', zal je misschien denken. Nou, ik heb het over een vervelende gewoonte die je vast wel herkent. Op school zie ik het vaak gebeuren, ook bij mezelf: ik smeer mijn haar voor mijn gezicht, kijk naar mijn pen die rondjes door de collegeblokken kringelt, staar naar de krassen op de tafel en vlieg dan vlug met mijn blik naar het plafond. Mijn gesprekspartner kijk ik niet of nauwelijks aan. En dat is mijn punt: wij, de jongeren van tegenwoordig, kijken elkaar namelijk nooit meer aan.
Moedervlekjes
Denk maar eens goed na: hoe lang is het geleden dat je een gezicht goed in je opnam tijdens een conversatie? Dat je lachrimpeltjes zag, lichtvlekjes op neuzen signaleerde, moedervlekjes tussen ogen, streepjes in iemands iris waarnam?
Wanneer zag je voor het laatst een mondhoek lichtjes half omhoog gaan, wanneer keek je voor het laatst écht iemand aan? (En dan niet je vriendje of je moeder meerekenen, want dát telt niet.) Voor velen is het vet lang geleden, denk ik.
Te druk
Vroeger was dat heel anders, zo blijkt maar weer: als mijn moeder een signalement van iemand geeft, omschrijft ze iemand aan de hand van zijn oogkleur. Wanneer ik dat doe, noem ik alleen de lengte. De oogkleur? Euh, geen idee.
Want volgens mij durven we elkaar tegenwoordig gewoon niet meer aan te kijken. We staren elkaar liever voorbij, blijven op afstand. Of we kijken gewoon maar naar ons mobieltje.
Want we hebben het misschien ook wel gewoon te druk. Er zijn altijd zo veel dingen die tegelijk gebeuren, Facebook die floept, Twitter dat tettert, de dag die voorbijgaat, je computer die vastloopt, een vliegtuig dat langsvliegt. Misschien hebben we gewoon geen tijd om elkaar uitvoerig aan te kijken, gaat praten tussendoor en voor- en achteraf, heel even snel.
Staarsessies
Maar ook dan, juist dan, moeten we onze ogen wél opslaan en niet wegkijken. Want mensen hebben aandacht nodig.
Ik hoor het je denken. 'Moeten we elkaar dan de hele dag zwoel in de ogen kijken terwijl we quasi-elegant ons haar uit ons gezicht strijken en debiel indringende dingen zeggen?' Natuurlijk niet. Dat lijkt mij ook niks.
Maar het zou toch fijn zijn als we, in plaats van muren, de gezichten bekijken van de prachtige mensen waar we samen mee leven? Het zou toch fijn zijn als we elkaar, zonder heel veel uitleg, gewoon iets beter begrijpen? Dan hoeven we heus niet meteen alleen maar staarsessies te houden, maar we kunnen best wat meer interesse tonen door een ander gewoon een minuutje of wat aan te kijken, in plaats van weg.
Test
Dus probeer het eens! Sla je boek van je tafel, doe dat mobieltje weg en kijk je gesprekspartners recht in de ogen. (wie weet krijg je na een week wel een liefdesverklaring van plusminus 40 procent van je kennissen, maar hé, da's ook een boost voor je ego.)
Ik begin er in ieder geval vast mee: ik kijk je aan als ik met je praat, recht in je gezicht. Doe jij dat ook?
Een studie die filosofie, psychologie en sociologie combineert, en waarin je ook nog eens goed leert te reflecteren en gesprekken te voeren – klinkt dat als jouw droomstudie? Dan is de bachelor Humanistiek misschien iets voor jou.
Kom kennismaken op de Open Dag van zaterdag 15 maart.

1 seconde geleden
J.
J.
Wat een goed artikel ^^
Ik ga er zeker op letten!
9 jaar geleden
Antwoorden