Het is meestal het hoofddoel van aanslagen: paniek veroorzaken. De bevolking lamleggen. Hoewel miljoenen mensen het satirische weekblad Charlie Hebdo nu kennen en de straat opgaan om onze vrijheid van meningsuiting te verdedigen, zou je toch kunnen zeggen dat de aanslag in Frankrijk deels geslaagd is. Want ik ben bang.

Ik ben niet bang voor bommen. Niet voor geweren. Niet voor bloederige gijzelingen. Natuurlijk zou ik het verschrikkelijk vinden om vrienden of familie te verliezen in de naam van iemands extreme standpunten. Toch weiger ik daar bang voor te zijn. We moeten niet vluchten.

Maar ik ben wel bang. Bang voor mijn vrienden, bang voor volslagen onbekenden. Bang voor iedere man en vrouw die in Allah gelooft en steun vindt in de moskee. Ik vrees voor moslims die net zo leven, leren en werken als jij en ik, maar de antwoorden op hun levensvragen vinden in de Koran. Mensen die absoluut niets verkeerds hebben gedaan, maar wel bedreigd worden door anderen die daders niet van slachtoffers kunnen onderscheiden.

Ik ben bang voor uitspraken als: 'Radicale islam, dat is een pleonasme, sorry.' Bang voor mensen die geen onderscheid kunnen maken tussen gelovigen en terroristen.

De angst en de woede jegens onze islamitische medeburgers is niets nieuws, maar lijkt wel telkens te groeien met iedere aanslag die er wordt gepleegd. Of met elk woord dat er over de terreurgroep IS gerept wordt. Natuurlijk zijn we als westerse samenleving boos en gekwetst. Maar denken al die islamofoben nou echt dat elke moslim toejuicht wat de IS doet? Dat zij niet geraakt worden door dit soort aanslagen?

Integendeel! Het zijn juist de moslims die dubbel zo hard geraakt worden bij iedere bom die ontploft, bij ieder schot dat klinkt. In de eerste plaats als westerse burger, en dan nog eens door de groepen die hen verantwoordelijk willen houden voor alles wat IS doet. Maar we vallen alle christenen toch ook niet aan, omdat er een paar radicale tussen zitten die aanslagen plegen op Amerikaanse abortusklinieken? Dat is precies hetzelfde verhaal.

Wat ik eraan moet doen weet ik niet. Hoe ik het moet oplossen al helemaal niet. Maar bang ben ik wel. Bang voor de zogenaamde daders, die eigenlijk de slachtoffers zijn.