Daar zit ik dan weer. Diezelfde kamer, diezelfde tafel, datzelfde moment. Ik ben in een ruimte met een tafel, een telefoon en een klok. Volledig in mijn eentje zit ik daar, te wachten. Op de telefoon staat de datum: 17 juni 2010. Een blik op de klok vertelt mij dat het half vijf ’s middags is. Dan gaat opeens de telefoon. Ik neem op en ik word wakker.
Deze droom heb ik de afgelopen zes maanden al veel te vaak gehad. Elke eindexamenkandidaat weet waar deze droom op slaat. Half vijf, 17 juni, wordt het embargo op de eindexamenuitslag opgeheven. Vanaf dat moment worden er door het hele land levens gemaakt en gebroken. Dat telefoontje dat zij dan krijgen, teistert mijn dromen ook al tijden.
Ik kan het me nog goed herinneren. Als brugpieper liep ik verdwaald door de school. Mijn zus, op dat moment zesdeklasser, was zo vriendelijk om me de weg te wijzen, waarna direct een klasgenootje op me af stormde: “Daan, durf jij met die groten te praten!?” Onwetend van de relatie die ik met ‘de grote’ in kwestie had, vertelde ik de jongen dat ik niet bang was voor ze. Een klein onschuldig leugentje in een net zo onschuldig en zorgeloos bestaan.
Dat moment is alweer zes jaar geleden. Toen was ik me er niet van bewust hoe cruciaal dat ene telefoontje zou zijn. Hoe erg jouw leven afhangt van dat ene belletje. Nu, nu is dat besef er wel. Terwijl velen meivakantie aan het vieren waren, terwijl mensen verplicht zijn met hemelvaart en met Pinksteren, zitten wij als eindexamenkandidaten dus te leren. Dat doet me ineens denken aan wat de wijze Cicero zegt in zijn redevoering die ik van buiten moet kennen: “jullie zou hij waarschijnlijk beschouwen als mensen die het zwaar te verduren hebben, aan wie het zelfs niet in algemene vrije tijd geoorloofd is vrij te zijn.”
Het lichtpuntje achter dit citaat is natuurlijk dat in algemene niet-vrije tijd, het ons geoorloofd is vrij te zijn, dat in algemene niet-vrije tijd wij ons volledig laten gaan op examenreizen om maar niet te hoeven denken aan dat stomme telefoontje.
Reikhalzend kijk ik dus uit naar dat ene moment. Donderdag 17 juni vanaf half vijf. Het moment dat ons kan maken of breken. Aangezien dit denk ik het laatste is dat jullie van me horen tot na de examens, wil ik even nog het volgende kwijt: SUCCES ALLEMAAL!!
