'Godverdomme' was het eerste woord dat in mij opkwam toen ik uit het niets een soort knak hoorde in mijn heup. Ik stond stil en kreeg het niet meer voor elkaar om mijn been ook maar een beetje te verroeren. Mijn tegenstander lachte nogal vals, en ik? Ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis. 

Zonder veel bescheidenheid durf ik te zeggen dat ik in de derde al een jaar of twee de snelste hardloper was uit mijn klas. In de onderbouw was ik een kop groter dan de ukkies, waardoor het me niet veel moeite kostte om de een na de  andere hardloopwedstrijd te winnen. Dat, terwijl ik verder trouwens niet aan sport deed.

In de derde kwam er een nieuwe jongen in onze klas. En hoewel ik sowieso altijd moet wennen aan nieuwe mensen, vond ik hem bijzonder irritant. Meneer was namelijk op zijn oude school de allersnelste en had meerdere hardloopprijzen. Enfin, al gauw wilde de rest van de klas weten wie nou de snelste was. Uit arrogantie zei ik dat ik hem met gemak op zeven kilometer afstand eruit zou lopen. Uiteraard beweerde hij hetzelfde. 

De strijd 

Ergens in de tweede periode van het derde schooljaar was het zover: de ultieme clash tussen hem en mij. Vooraf was ik erg zenuwachtig, aangezien onze 'strijd' nogal was opgeblazen in de dagen voor de gymles. Nou ja, dagen...zeg maar gerust weken. Eerlijk gezegd wilde ik er het liefste uit stappen, want er kwam stiekem best veel druk en stress bij kijken. Terwijl het eigenlijk nergens over ging. 

Eenmaal bij het grasveld waar we iedere woensdag gymden, was een parcours van ongeveer 200 meter uitgezet, het werd dus een sprintje. Na het horen van het startsignaal ging het al mis. 'Kut,  zijn start is beter dan de mijne', schoot door mijn hoofd. In de daaropvolgende meters was ik sneller dan hij, waarna ik de leiding overnam. Langs het uitgezette parcours stonden wat klasgenoten ons aan te moedigen wat nogal motiverend werkte. Ik kon ruiken dat ik ging winnen.

Hoe het eindigde 

En toen ging het helemaal mis. Ergens in mijn heup voelde ik een soort botje knappen en ik kon niet meer lopen. Heel gek, het is bijna alsof je als een jagende panter wordt neergeknald en je je prooi met de horizon ziet verdwijnen. Uiteindelijk moest ik naar het ziekenhuis, waar ik te horen kreeg dat mijn pees een gedeelte van mijn heupbot had afgescheurd.

Voor mij werd het twee weken lopen met krukken. Toen de dokter het verhaal hoorde zei hij dan ook: dat is vrij dom. Natuurlijk had hij gelijk, al stond ik een maand later weer op dat parcours. Dit keer won ik.