Onlangs ontmoette ik het vriendje van het meisje op wie ik ruim twee jaar verliefd ben geweest. Sinds ze me had afgewezen waren we allebei doorgegaan met ons leven. Haar hart werd een keer gebroken, ik kreeg een vriendin en maakte het weer uit; we stonden allebei bepaald niet stil.

Maar nu was er deze jongen. Hij had wat ik al die jaren zo hartstochtelijk gewild had. Het duurde even voordat ik doorhad met wie ik stond te praten, maar toen hij vertelde over zijn fix en haar naam casual noemde, besefte ik met een schok dat hij haar vriendje was.

Ik wilde hem haten.

Natuurlijk wilde ik dat; hij wel, ik niet. Moeilijker dan dat is het niet.

Maar dat ging niet. Er was namelijk een probleem: ik vond hem aardig. We hadden een tijdje staan praten en leek me echt een prima kerel. Hij had gelezen wat er in de plaatselijke krant over me geschreven werd, ik informeerde een beetje naar zijn avond. Hij gaf een antwoord dat me nog interesseerde ook.

Moeilijk om te haten

Er stonden meer mensen om ons heen. Deze jongen was geliefd. Hij is zo'n jongen waar mensen makkelijk mee praten. Je voelt je niet bedreigd. Je weet dat hij geen vlieg kwaad doet.

Dan is het opeens moeilijk haten.

Toen hij wegliep, frustreerde het me dat ik hem niet kon haten. Het was zo makkelijk geweest: als hij een lul was, kon ik hem vervloeken, slecht over hem praten. Maar dat kon nu allemaal niet. Als anderen nu over hem zouden praten, zou ik moeten toegeven dat hij gewoon sympathiek was. En daar had ik nou net geen behoefte aan. 

Andere kant

Toen ik met één van mijn beste vrienden hierover praatte, zei hij: 'Maar aan de andere kant: ze is ten minste met iemand die goed voor haar is. Je wilt toch ook niet dat ze met iemand is die haar slecht behandelt?'

Daar had hij een punt. Natuurlijk: ik wil nog steeds het beste voor haar. Dat verdient ze. Maar dat maakt het voor mij dus wel allemaal moeilijker. Haat en liefde liggen dicht bij elkaar. 

Vond je deze blog goed? Volg Elias dan op instagram om op de hoogte te blijven van nieuwe blogs!