Langzaam beweegt het meisje haar vorkje richting het vrolijk versierde stuk slagroomtaart. Het lijkt alsof ze eindelijk een hap gaat nemen, maar schijn bedriegt.

Het vorkje keert onverrichter zake weer terug naar waar het vandaan kwam. Ze vecht tegen de tranen die haar ooghoeken dreigen te verlaten.

Ik zie mezelf, zes maanden geleden.

Toen Hidde (16) nog maar 35 kilo woog, trokken zijn klasgenoten aan de bel. Daarna ging-'ie in therapie voor anorexia. Met allemaal meisjes.

De afgelopen vier maanden blogde hij op Scholieren.com over zijn weg naar een gezonde toekomst.

De afgelopen zes maanden in de anorexiakliniek waren leerzaam. Ik ontdekte een volledig nieuwe ik. Een sociale ik. Een krachtige ik. Maar vooral een 15 kilo zwaardere ik. Mijn fragiele en zieke lichaam heb ik ingewisseld voor een mooi en gezond exemplaar - eentje waar ik weer alles mee kan doen wat ik wil.

Zeggen wat ik wil

Maar ook op andere gebieden heb ik mezelf ontwikkeld. Ineens durf ik weer te zeggen en doen wat ik zelf wil. Door heel veel gesprekken in de kliniek besefte ik: ik wil leven.

Dat besef was, samen met mijn gezonde gewicht, reden voor de staf van de eetstoornissen-inirichting om een belangrijk besluit te nemen: het is zover, ze laten me gaan. Ik mag de wijde wereld in. Alleen. Zonder lijstje wat ik precies moet eten.

Dag van vertrek

De dag van mijn vertrek is een dag zoals alle andere in de eetstoornissenkliniek. Het riedeltje dat iedere donderdag wordt gespeeld, wordt ook op deze bijzondere dag gewoon uitgevoerd. Iedereen wordt gewogen en vervolgens praten we over onderwerpen als "help, ik durf niet te eten in het bijzijn van mijn vriendinnen". Een gepasseerd station voor mij.

Na circa anderhalf uur is het zover: het is tijd voor het gevreesde tussendoortje. Omdat ik afscheid neem, is het aan mij om dit mee te nemen. Ik heb dan ook gekozen voor een gegarandeerde tranentrekker: een slagroomtaart.

"Ik lust geen slagroomtaart!"

Als ik de gele Jumbo-verpakking openmaak, zie ik de gezichten van alle meisjes in de ruimte verstrakken. Ik hoor niets dan luid protest ("ik lust geen slagroomtaart!").

Boze blikken ben ik onderhand wel gewend: trakteren in de eetstoornissenkliniek is geen gemakkelijke opgave. Lachend probeer ik de spanning te doorbreken: "geef mij maar het grootste stuk."

Zelfs als de begeleidster alle zes meisjes ervan heeft overtuigd dat ze de vette taart (gegarandeerd 299 calorieën per stuk) toch echt moeten opeten, gaat het nog steeds niet van harte.

Minuscule hapjes

In doodse stilte nemen de anorexiameisjes een paar minuscule hapjes. In de tijd dat ik minimaal drie stukken taart zou kunnen verorberen, hebben zij net de stukjes fruit naar binnen geschoven.

Als alle bordjes eindelijk keurig zijn leeggegeten, is het écht tijd voor mijn afscheid. De begeleidster praat me in tien minuten door zes maanden wegen, huilen en taart eten. We lachen en ik groet iedereen.

Als ik naar buiten loop, slaak ik een kreet van geluk. Het is eindelijk voorbij. Ik heb geen anorexia meer.

Anorexia is een ernstige aandoening, maar gelukkig wordt er steeds meer over bekend en zijn er goede manieren om je ervan te bevrijden. Meer info? 99gram.nl, proud2bme.nl, Stichting Anorexia Boulimia Nervosa. Speciaal voor de heren bestaat er anorexiajongens.nl en voor de droge uitleg is er Wikipedia.

Dit was de laatste anorexiagastcolumn van Hidde op Scholieren.com. De anorexia heeft-'ie inmiddels achter zich gelaten, maar Scholieren.com nog niet: Hidde gaat verder als reguliere vaste blogger binnen onze redactie. Welkom Hidde!