Op een druilerige woensdagochtend staar ik samen met mijn vriendin Nina door het raam. We wachten tot haar kranten arriveren. Twee dagen per week loopt Nina een krantenwijk, door weer en wind. En omdat het vakantie is help ik haar een keer met de bezorging. Het wordt een ramp.

De ellende begint al zodra we de fietstassen vullen met kranten. Ik pak een stapel en stop ze in de linker tas. Terwijl ik terugloop om de rechter te gaan vullen valt de fiets om, alsof hij daar bewust op heeft zitten wachten. Ik probeer hem weer overeind te zetten, maar weer wint de zwaartekracht. Pas na twintig minuten klungelen zijn de tassen vol. Man, wat een wonder dat Nina daarmee kan fietsen zeg. Het voelt alsof mijn dikke bierbuik-oom achterop zit. Ik besluit te lopen en we komen aan bij de eerste straat.

Gescheurde kranten

Nina laat mij zien hoe ik de kranten moet vasthouden, en ik besluit per direct niet meer naar de sportschool te gaan, want hier krijg je betere armspieren van. Op naar de eerste brievenbus! Bij het eerste huis is het erg gezellig, zo te zien: een man en een vrouw hebben knallende ruzie en doen een 'wie-schreeuwt-er-het-hardst'-wedstrijdje totdat ze mij zien. Ik glimlach als een boer met kiespijn. De brievenbus van het huis is een vervelende, zegt Nina. Nou, dat is te merken: de krant blijft vastzitten en hoe meer ik prop, hoe meer scheuren de voorpagina begint te vertonen. Na vijf minuten ben ik het zat en laat ik de verprutste krant half uit de brievenbus hangen. Ze flikkeren die buurtkrant vast toch gelijk in de papierbak. 

Man in onderbroek

Gelukkig zijn er in de eerste straat geen vervelende brievenbussen meer. Door naar de volgende. De fiets valt onderweg nog zo'n dertig keer om, en ik krijg onderhand echt zin om dat ding te laten liggen. Terwijl ik aan het bezorgen ben, zie ik nog wat bijzondere dingen: een man doet in enkel een onderbroek de deur open als hij mij met de krant op zijn huis af ziet lopen, want 'hij was aan het douchen'. Doe dan gewoon niet de deur open denk ik, maar goed.

Verder worden onze kranten gejat door kinderen die aan het spelen zijn. Na lang onderhandelen krijgen we ze eindelijk terug. Verder zijn er nog een aantal brievenbussen in een flat die zo vol zitten, dat we echt ons best moeten doen om er nog wat in te krijgen. Tot overmaat van ramp begint het hard te waaien en te regenen, waardoor we telkens doorweekte kranten uit plassen moeten vissen. En we moeten nog 100 van de 300 huizen. 

Zwaar onderbetaald

Als we na twee uur van natte kranten, kutbrievenbussen en mensen die boos worden omdat de krant nat is klaar zijn, ben ik wel benieuwd naar wat Nina er nou voor krijgt. Ik schrik me rot: nog geen euro per straat! Je moet door de regen én met veel kilo's fietsen, en je krijgt daar nog geen minimumloon voor. Nina heeft het ervoor over zegt ze, omdat ze veel vrijheid heeft: geen baas die telkens meekijkt. Ik snap dat niet, ik vind contact met mijn collega's juist gezellig, heb je iemand om mee te praten onder en na het werk. Een zeer eenzaam beroep dus, dat kranten bezorgen. 

Nina is blij met haar wijk. Ik wens haar veel succes. Aan mij is dit werk namelijk niet besteed. Zelfs niet als ik 10 euro per straat zou krijgen. Na een paar uur bezorgen ben ik namelijk niet alleen nat en moe, maar vooral bloedchagrijnig.