Waarom zit ik niet al sinds m'n twaalfde in de zesde klas? Toen m'n rugzak nog mijn grote broer was, werd ik door iedereen als klein kind behandeld.

Nu ben ik een zesdeklasser. Bijna te oud en te wijs voor deze school, maar nog nét te dom voor iets anders. Mijn liefde voor school is echter nooit groter geweest. Maar waarom?

"De sfeer is goed."

Met deze vier woorden krijg je me in elke andere situatie zeer gemakkelijk aan 't kotsen, maar nu zijn ze gewoon waar. Op alle vlakken voelt de zesde vanaf het begin al beter dan ooit. Misschien komt het omdat iedereen weet dat het einde - eindelijk - in zicht is. Of komt het doordat we nu allemaal bijna 'volwassen' zijn?

Opeens kun je met praktisch iedereen een normaal gesprek voeren dat niet perse uitkomt op het feit dat 'AJAX VERDOMME WEER HEEFT VERLOREN'. Iedereen is relaxed - dat examen komt eraan - maar het is nog niet zo dichtbij dat iedereen uit spanning geïrriteerd kort en klein geslagen moet worden. Iedereen praat met iedereen. Dat is wel eens anders geweest.

Call of Duty 6.23

Voor het eerst in mijn hele bestaan op de middelbare school heb ik het gevoel dat leraren ons behandelen als normale mensen. Alsof ze opeens vinden dat we niet alleen maar verplicht pillen zouden moeten slikken, omdat we te druk zijn. Dat we ook nog een mening hebben over iets anders dan voetbal, tennis of Call Of Duty 6.23 en dat we die - houd je vast - ook nog kunnen onderbouwen.

In mijn eerste week als schoolbejaarde heb ik in minstens twee lessen een goed gesprek gevoerd waaraan de oud-dictator in charge (lees: leraar) meedeed en waar de conclusie iets ingewikkelder was dan: "oké, en nu verder met je huiswerk!" 

Het voelt alsof ik eindelijk een mens mag zijn (zweverigheidsalert) met een eigen mening. En nóg raarder: Leraren zijn opeens net mensen! Ze denken na, worden boos, hebben standpunten en voorkeuren, en dat alles met een verklaarbare reden. Best apart eigenlijk. 

Zelf regelen

Maar hoe komt dit dan? Wat maakt dat we nu - na 6 jaar pas - ineens normaal tegen elkaar kunnen doen. Dat we met iedereen een gesprek kunnen voeren en grapjes kunnen maken. Iedereen accepteren. (Quote afdelingsleider: 'Ja, ik bedoel: jullie kunnen het nu ook wel gewoon een beetje zelf regelen.') Waarom kan dit nu als zesdeklasser wel?

Misschien hoort dit wel bij het volwassen-worden. De rekennerd in mij zegt: je kent deze mensen al een derde deel van je leven. Dat is een halve eeuwigheid. De ups, de downs: alles is aanwezig voor een beetje begrip voor elkaar.

Het is uiteindelijk de vraag of we dezelfde mensen blijven naar het einde van dit schooljaar toe. Misschien slaan we elkaar uiteindelijk van de examenstress weer de hersens in, en blijkt het dat we toch extreem slechte vrinden zijn. Dat mag dan lekker later blijken. Tot die tijd doe ik gewoon alsof we allemaal nét mensen zijn.