Ik heb iets ontdekt. Het Dode Punt in een scholierenleven.

Ik heb in mijn leven drie toetsweken mee mogen maken, de laatste was anderhalve week geleden. Sindsdien bevind ik me chronisch op een dood punt in mijn schoolcarrière. En ik houd ervan.

Ja. Een dood punt. Sinds ik erachter kwam dat ‘helemaal-niets-uitvreten-tot-je-er-achter-komt-dat-je-zaken-moet-gaan-bijwerken’ een dood punt heet, is mijn leven een stuk beter geworden. The first step is to admit that you have a problem. Het is geen onwil, het is geen luiheid, het is een dood punt. Ik kan er niets aan doen.

Sommige klasgenoten hebben na een toetsweek slechts vijf minuten een dood punt en gaan dan weer aan de slag. Andere klasgenoten hebben ’t hele jaar een dood punt. Toen ik daar tijdens een moment van niets-uitvreten eens over nadacht, realiseerde ik me dat iedereen er wel eens last van heeft. Ikzelf vooral.

Zelf heb ik namelijk elke dag wel een moment dat ik mezelf erop betrap naar zwevende wolken te staren, terwijl ik wiskundesommen zou moeten maken. Of als een kleuter spelletjes speel op spele.nl, terwijl ik mijn economieverslag af hoor te maken. Of aandachtig teleshopping kijk met een natuurkundeboek in mijn hand.

Er zijn nog honderden dode punten op te noemen: na een vakantie, voor een vakantie, na een pauze, voor een pauze, het eerste uur, het laatste uur. Van die momenten dat je diep zucht en denkt: "bah, moet dit nou echt?"

Het mooie van dit probleem is dat ’t zo weer opgelost is. Je moet gewoon even over ’t dooie punt heen. Accepteer het, en ga verder. Dus als je dit stukje aan het lezen bent terwijl je eigenlijk met je boekverslag voor Nederlands aan de slag zou gaan, zie dan gewoon in dat je even op een dood punt zit.

Scroll naar boven, klik op 'boekverslagen' en ga met je huiswerk aan de slag. Op naar het volgende dooie punt. Lukt 't nog niet? Dan kan je er gewoon niets aan doen. Het hoort erbij. Jammer dan.