Sinds kort zit ik op yoga. Dat idee kwam van mijn moeder: ze zat er zelf al een tijdje op en bijna elk psychologisch blad schreeuwt dat yoga goed voor je is. Op school sta ik bekend als 'Mother of Stresskippen': mijn grootste talent is me druk maken en haasten. Als je in de gangen van mijn school loopt en je ziet een flits, dan ben ik dat waarschijnlijk. Yoga zou mij dus goed doen, dacht mijn moeder. Ik liet me overhalen en besloot het te proberen.

Met de nadruk op proberen, want ik wist niet wat ik ervan moest denken. Voor mij heeft yoga namelijk niet echt een 'Wow, awesomeee!'-factor. Ik stelde me dan ook voor dat er vooral hele saaie, spirituele mensen heen gingen. Bovendien zag ik mezelf nog niet met twee benen in mijn nek, rustig in- en uitademen.

En ik kwam er al snel achter dat yoga ook bij andere leeftijdsgenootjes een suf imago heeft. Toen ik - een dag voor mijn eerste yogales - woordjes zat te leren voor het lokaal, vind ik een gesprek op tussen twee meisjes. "Maar effe serieus Lies, mijn moeder wil me op yoga zetten! Yoogaaaaa! Dat is voor mensen zonder leven!"
Waarop Lies antwoordde: "OMG, wat een kutmoeder heb jij zeg!"
Blijkbaar is het dus niet echt hip om als scholier op yoga te zitten.

Boeddha-beelden

Enfin, uiteindelijk ging ik er toch heen. Eerste observatie: bij binnenkomst werd ik aangestaard door weet ik veel hoeveel Boeddha-beelden. Het was alsof ze me wilden zeggen dat ik hier niet thuis hoorde. Af en toe dacht ik ook dat ze knipoogden, maar doordat ik na een paar minuten high was van de geurkaarsen zag ik wel meer dingen die er niet waren.

Tweede observatie: ik bleek in een groep te zitten met enkel 45-plussers. De lerares opende met een Japanse groet die ik niet verstond, dus ik murmelde iets wat er op leek. Daarna gingen we onze spieren oprekken. Achtergrondmuziek was niet nodig, want het gekreun en gesteun van de rest vulde de ruimte al. "Auw! Mijn rug/nek/armen/linkerteen!" Het werd me al snel duidelijk dat deze vrouwen niet meer zo flexibel waren, maar sommigen hadden van klagen wel een heel serieuze sport gemaakt. Na een oefening vroeg de lerares aan een van de vrouwen hoe ze zich voelde. "Nou, mijn schouders doen geen pijn meer, maar nu heb ik last van mijn stuitje."

Vergiftigen

Tussen de oefeningen door bleef het ook niet stil: de complottheorieën vlogen in het rond. Zo zou je borstkanker krijgen van deodorant, en zou de farmaceutische industrie ons willen vergiftigen om geld aan ons te verdienen. De oplossing: macrobiotische, chakra-reinigende producten. Met een flink prijskaartje, dus ik kon wel raden wie er het meeste geld verdiende aan deze dames.

Na een paar lessen ben ik al stukken soepeler geworden. Dat valt zelfs bekenden op. Ik loop niet meer als een soldaat door de gangen. De boeddha-beelden hebben mij inmiddels opgenomen in hun familie en aan de lucht van geurkaarsen begin ik langzaam te wennen.

Een dag na mijn eerste les vroegen klasgenoten of ik iets aan mijn rug had, omdat ik krom liep van de spierpijn. Dat yoga voor saaie mensen is, daar kom ik dan ook graag op terug. Yoga is hard werken.