Ik zag grijs. Niet als de kronkelende zee in een herfststorm, maar gestold, hard, meer als natgeregend beton. Twee betonnen vensters, met gapende gaten. In een lijkbleek gezicht.

Dit verhaal is geschreven door Frederieke Blom (15) als inzending voor de wedstrijd Talent voor Taal. De komende weken publiceren wij de tien beste verhalen met thema 'Vriend & Vijand' op ons blog. Op 30 oktober vond de prijsuitreiking plaats.

De lippen bewogen niet, ze konden niet, want ze waren gekooid door angst. Ik zag hoe ouderdom zich voorzichtig een weg begon te zoeken, hoe zij met haar nagels bezig was lijntjes te trekken in de ooit gladde huid. Op dat moment, bij de mijnlamp, zag ik het jongetje in de man. Ik zag het blauwe schepje, de oranje sproeten. Ik zag wat verloren was.

Mijnschacht

Mijn schouders begonnen pijn te doen. Ik kon het gewicht van Charles niet lang meer dragen. Als ik hem niet optrok zou hij in de mijnschacht verdwijnen. In het leven gaat tijd snel, te snel. Maar soms is de tijd een zandloper, het zand vervangen door stroop.

Een valk vloog over mijn gedachten heen. Over het gat in de grond. Ik zag hem weerkaatst in een betonnen venster. Hij cirkelde, zoekend naar zijn prooi, de zwakkere vogel. De valk hing nu stil. De prooi was weerloos. Maar de valk viel nog niet aan. Zou hij aarzelen? Zou hij zich afvragen of hij de prooi wel pijn wilde doen? Zou hij de prooi herkennen? Stel dat ze ooit, toen de valk nog klein en blind was, vrienden waren, de valk en zijn prooi, dat ze ooit samen tikkertje deden. In de zandbak zaten. Maar dat was lang geleden. De valk had honger. De grijze vogel was aan de genade van de valk overgeleverd en dat wist hij.

Nukkige man

Charles leerde snel. In deze wereld doen mensen dingen die je niet wilt. Geen mens is te vertrouwen. De mensen zijn verenigd in het verlangen naar geld. Want met geld kun je mensen dingen laten doen die jij wilt. Hij werd de directeur van een mijn. Hij verdiende geld. Hij werd ongelukkig. Hij had geleerd dat de enige manier om gelukkig te worden, meer geld verdienen was. Charles werd een nukkige man, een harde baas en een slechte echtgenoot. Zijn werknemers meden zijn grijze ogen.

Elke ochtend ging ik mee in de lange stroom mijnwerkers. Hij stond daar elke ochtend. Hij gaf er niet om dat we ons dood hoestten. Dat onze kinderen omkwamen van de honger. Dat ons verleden, ons heden en onze toekomst in het donker lagen. Maar vroeger was hij anders. Zijn ogen waren groen. Hij had mij gered. Hij was degene die mij redde uit het woedende water, die me zijn hand reikte. Toen hing ik aan zijn hand, paradoxaal genoeg. We waren tien jaar oud.

Ik begon te trillen. Ik moest kiezen. Groen of grijs? De valk kondigde met schorre kreet zijn haast statige aanvalsvlucht aan.