''Catechisatie, wat is dat dan?'' vroeg een jongen op school. Er werd geantwoord: ''een uur praten over geloof enzo.'' ''Saai'', zei de jongen. Dit is een simpel voorbeeld van een gesprek over zaken als kerk en geloof. Het wordt bestempeld als saai, iets voor volgzame mensen. Geloof is nou niet meteen iets waarvan mensen vaak denken ''wauw wat cool!''

Keuze

Deze negatieve benadering van geloven, is die terecht? Nee. Geloven is niet alleen voor domme of volgzame mensen. Geloven in een god die je niet letterlijk ziet, is juist één van de moeilijkste dingen die er is. Dat is een bewuste keuze met hoofd en hart. Een keuze die je op diverse dingen kan baseren, maar niet op het feit dat je moeder het wil. De keuze tot geloof moet je zelf maken, en kan je niet door een ander laten maken. 

Als je die keuze niet maakt, zal je moeilijk begrijpen waarom iemand waarde hecht aan het geloof, en bijgevolg misschien zelfs bereid is op zondagochtend in een kerkbank te gaan zitten. ''Dan moet je toch knettergek wezen?'' Zo knettergek is het echter niet. Als je gelooft dat God daadwerkelijk er elke dag voor jou is, dat Hij Zijn eigen Zoon aan het kruis liet slaan voor jou, dat Hij jou gecreëerd heeft, dan is het niet gek dat je die God wil bedanken, wil prijzen en dat je meer van Hem wil weten.

Praktisch

Zelf merk ik dat ik veel heb aan het geloof. Dit begon toen mijn opa een paar jaar geleden overleed. Daarvoor was ik al wel een poosje aan het flirten met het geloof, maar toen zijn een aantal dingen voor mij op z'n plek gevallen. Onder andere door bepaalde liedjes die enorm goed bij het moment pasten, die opeens, 'toevallig' overal terugkwamen of dat er mensen voor me waren, precies als ik het nodig had. Dit gaf mij toen heel veel steun. Zoveel dat ik dacht: Kan dit allemaal nog toeval zijn?

Ook nu heb ik nog veel aan mijn geloof. Ik merk dat God er voor mij is, soms op een manier die ik totaal niet verwacht. Bijvoorbeeld met een goede vriendin, die ik vroeg voor me te bidden, wat best doodeng was. Ze antwoordde: ''Natuurlijk, ik heb al vaker voor je gebeden.'' Hier stond ik perplex van: er wordt zoveel om me gegeven dat, zonder dat ik het ook maar enigszins vraag, er voor me gebeden wordt.

Mijn laatste voorbeeldje is van eind afgelopen jaar. Na een relatie van bijna twee jaar maakte ik het uit met mijn vriendin. Ondanks dat ik volledig achter mijn keuze stond, vond ik het heel lastig en heb ik daar lang mee gezeten; een relatie van bijna twee jaar is niet niks. Toen hoorde ik een liedje van Swedish House Maffia, dat ik wel kende maar nooit écht aandachtig beluisterd had. Maar op dat moment, kwam die tekst wel even binnen:

'There was a time,
I  met a girl of a different kind.
We ruled the world,
I thought I'd never lose her out of sight.
We were so young,
I think of her now and then.

Refrein:

My Father said:
"Don't you worry, don't you worry, child.
See heaven's got a plan for you.
Don't you worry, don't you worry now.''

Ik werd er weer 'toevallig' even op gewezen dat, ondanks dat het uit is, er een plan voor me is. Een liedje, wat precies op zo'n moment langskomt, met deze boodschap: een klein voorbeeld van hoe het geloof mij in het dagelijks leven helpt.

En weet je, volgens mij is dat alles behalve saai. Misschien is catechisatie saai, of is de kerk saai, of gewoon het beeld wat je van dat alles hebt. Maar het geloof op zich kun je, of je nu gelooft of niet, absoluut niet saai noemen.