''De meningen van anderen boeien me geen ene fuck.'' Dit is een zin die ik vaak genoeg heb gehoord, maar die voor mij niet geldt. De meningen van anderen boeien mij wel, of ik het nou wil of niet. En dat terwijl ik geen dertien in een dozijn meisje ben, absoluut niet.

Op internet deel ik de raarste artistieke projecten en ik ben voor mijn gevoel helemaal mezelf. Veel mensen zouden dus misschien ook wel verwachten dat andermans mening me helemaal niks boeit,  maar helaas trek ik het me wél aan. Noem me een emotioneel wrak, maar wanneer iemand een rotopmerking maakt blijf ik daar vaak toch nog lang over nadenken. Ik barst niet in huilen uit en ga mezelf ook niet veranderen, maar zo'n opmerking spookt toch nog lang door mijn hoofd. Waarom blijven de meningen van anderen me toch boeien?

'Aandachtszoeker'
Ik sprak Romyna, een meisje dat ik ken van Instagram. Zij is voor mij een typisch voorbeeld van iemand die compleet zichzelf is en gewoon doet waar ze zelf zin in heeft. Ik was benieuwd hoe zij tot dit punt gekomen is en besloot het te vragen. ''Ik heb zo veel bekijks op straat, dat ik er niet meer van op kijk. Mensen vonden me een aandachtszoeker door mijn uitgesproken kledingstijl. Maar dat boeit me nu gewoon echt niet meer.''

De omgeving waarin je leeft speelt natuurlijk een hele grote rol. Ikzelf heb het geluk dat mensen in mijn omgeving heel tolerant zijn. Bij Romyna was dat anders: ''In Limburg, waar ik woon, is er veel vergrijzing en mensen zijn weinig gewend, ze vinden alles raar. Toch wil ik nu mijn stem laten horen omdat ik vind dat je helemaal jezelf moet kunnen zijn en de mening van anderen je niet moet beïnvloeden.'' Misschien is dat het wel, misschien heb ik nooit die fase gehad waarin ik een hoop rot opmerkingen kreeg, maar gewoon heel af en toe eens eentje.

Misschien is het onmogelijk
Waarom ik de meningen van anderen toch belangrijk vind, kan ik eigenlijk niet zeggen. Misschien is het ook wel niet mogelijk om helemaal geen fuck te geven om wat anderen van je denken. Eigenlijk hoeft dat ook helemaal niet. Gewoon jezelf zijn kan ook genoeg zijn. Anderen zijn vaak zo druk met hun eigen leven dat die ene opmerking mij niets zou moeten boeien. Maar bij de een gaat dat ene stemmetje in je hoofd toch makkelijker uit dan bij de ander. Uiteindelijk gaat het er om dat die mening niets aan jou verandert.