Het is een geluid van jewelste in de gymzaal. Deze keer niet vanwege een potje volleybal, maar een heel anders soort spelletje: het is tijd om de eindexamens te gaan maken. Terwijl de laatste leerlingen op hun plek gaan, zitten wordt het langzamerhand stil. Over een paar minuten zal het beginnen. Terwijl de examens worden uitgedeeld, drink je nog even een slokje water en haal je de dop van je pen: here we go…

Elk eindexamen is anders, en iedereen ervaart de eindexamens ook anders. Hoewel er veel verschillen zijn, denken we toch vaak dezelfde dingen tijdens het maken van een toets of examen. Kijk maar.

De eerste vraag 

Het examen is begonnen. Je probeert jezelf nog wat last minute zelfvertrouwen te geven. I got this, geen reden om zenuwachtig te zijn, gewoon laten zien wat je kan. Maar dan lees je de eerste vraag. Je leest hem nog een keer, maar nee hoor, je hebt geen idee wat je precies moet doen. Lichte paniek komt naar boven. Of het nu door de spanning komt of omdat je het echt niet weet, als je de eerste vraag van een examen niet kunt beantwoorden, zorgt dat toch voor behoorlijk wat stress.

Op dit moment kun je twee dingen doen. Je kan even rustig ademhalen en denken: het is maar een vraag. Ik laat het voor nu even open en ga vol goede moed door naar de volgende. Dit is een vrij logische, gezonde gedachte. Helaas niet altijd realistisch. Wanneer dit tijdens mijn examens gebeurde, raakte ik een tikkeltje meer in paniek: zie je wel, ik kan dit niet, hoe ga ik ooit een voldoende halen?! Toch maar door naar de volgende vraag.

Tik, tak, tik, tak...

Je hebt jezelf weer bij elkaar geraapt en gaat door. Je bent druk bezig met een uitgebreid antwoord noteren als je even omhoog kijkt om te checken hoe lang je nog hebt. Shit, nog maar 1,5 uur. In de eindexamenwereld is dit ongeveer gelijk aan een milliseconde. Je doet even een snelle berekening van de hoeveelheid vragen die je al gemaakt hebt en het aantal dat je nog moet maken. De conclusie is: niet al te best. Je gaat nog een tikkie harder door de vragen heen. 

Terwijl jij keihard doorwerkt, neemt de persoon naast je even een slokje water en een hap van haar zelfgebakken cupcake (want, geen krakende papiertjes of wortels). Het lijkt haar allemaal wel goed af te gaan. Ze ligt op schema zo te zien en tot nu toe weet ze de meeste vragen redelijk goed te beantwoorden.

Dan komt er bij haar toch lichte onzekerheid naar boven. Ben ik de enige die er zo over denkt? Na even rondkijken lijkt iedereen opperst geconcentreerd bezig te zijn. Misschien moet ik toch maar gauw doorgaan, straks komt er nog een lange, moeilijke vraag of zo. De cupcake wordt weer teruggelegd en de pen wordt weer in handen genomen.

Het eureka-moment

De laatste minuten van het examen zijn ingegaan en je bent gelukkig bijna klaar. Maar er is een vraag waar je maar niet uit lijkt te komen. Het antwoord ligt op het puntje van je tong, maar het lijkt er maar niet uit te komen. En dan, vlak voordat het tijd is, komt het tot je. Je blaadje wordt een kunstwerk van Tipp-Ex en doorgekraste antwoorden. Je schrijft sneller dan je ooit geschreven hebt. De blaadjes worden al opgehaald, maar jij gaat gauw door en net voordat je blaadje bij je vandaan wordt gehaald, ben je klaar. Een gevoel van opluchting daalt op je neer.

En dan is het afwachten tot de dag van de uitslag. Een periode van veel spanning en nog veel meer gedachten, maar dat is weer een blog op zich. 

Dit wil je ook lezen:

Help! Examen doen als perfectionist