Hij lacht naar me. Een klein strookje blauw haar glimt in het zonlicht, als hij dichter naar me toe loopt. "Hey! What’s up?" zegt hij, me ondertussen vriendelijk aankijkend. Ik reik mijn hand uit om hem aan te raken, en zachtjes over zijn gezicht te strelen door het computerscherm.

Josh Ramsay, de zanger van Marianas Trench, de Canadese band die ik de afgelopen paar jaar heb geadoreerd, staat slechts enkele centimeters
bij me vandaan. Helaas zullen wij altijd gescheiden blijven door het
koude computerscherm, want een bezoek aan Europa heeft de band nog niet op zijn planning staan.
 
Ik ben niet de enige met dit probleem. Er zijn veel jongeren die buitenlandse artiesten bewonderen. Zeker de wat onbekendere artiesten zullen misschien wel nooit in Nederland optreden. Laat staan dat je ooit een praatje met ze zult maken.

Onbereikbaar

Lange tijd ben ik fan geweest van artiesten uit Engeland, Amerika en Canada. En ik ben niet de enige. Denk maar eens aan al die zwijmelende Directioners of iedereen die Taylor Swift zo graag zou ontmoeten. Gelukkig geven zij wel optredens in Nederland, maar deze zijn vaak zo groot en onpersoonlijk dat ze nog steeds ver weg voelen. In de mensenmassa ben je namelijk zo anoniem, dat er geen kans is de artiesten te bedanken voor hun werk, of met ze op de foto te gaan.

Op een dag stond ik in de rij voor een concert van All Time Low; een Amerikaanse pop-punkband. Ik was er al vroeg, en de zanger kwam langslopen! Hij beloofde terug te komen om een praatje met ons te maken, maar dat heeft hij uiteindelijk nooit gedaan. Hij liep met een grote boog om ons heen en was bovendien erg chagrijnig. Het leek alsof hij zich te goed voelde voor een stel Nederlandse tienermeisjes. Ik vond het een afknapper.

Orgaanklap

Een paar maanden geleden had ik het hier met mijn beste vriend over. Ik geloofde namelijk niet dat er goede Nederlands(talig)e artiesten bestonden. Hij lachte me uit en beloofde mij kennis te laten maken met de band Orgaanklap. Orgaanklap was voor mij die idiote punkband die ik al heel lang zocht, maar alleen vond in artiesten die allang niet meer optraden. Ik vond ze grappig en kon losgaan op zijn muziek. En zo ontstond mijn liefde voor deze Nederlandse band. Toen ze ook nog uit mijn buurt bleken te komen, kon mijn dag niet meer stuk.

Benaderbaar

En dat is het leuke van Nederlandse bands. Ze zijn een stuk beter benaderbaar. Sinds een paar weken heb ik Twitter en zo kan ik Orgaanklap gemakkelijk bereiken. Zo werd mij een gratis cd beloofd, mits ik deze persoonlijk zou komen ophalen bij hun optreden. Met open armen werd ik bij hun concert in Amsterdam ontvangen. De gitarist herkende me meteen en was erg aardig tegen me. Ik liet mijn gratis cd signeren en de band vroeg af en toe of ik het naar mijn zin had tijdens het voorprogramma. Dit zou mij tijdens een concert van een buitenlandse band als Marianas Trench nooit gelukt zijn.

En ja, ook in Nederland bestaan er veel goede artiesten, al is het soms even zoeken naar de band die goed bij jou past. En zeg nou zelf, het is toch veel leuker om te praten en tweeten met je favoriete artiest, dan hem van een afstandje of op een computerscherm te moeten bewonderen?