Mannen om me heen wapperen met geld. Ik heb bijna niks aan, de harde muziek dreunt in mijn oren en m'n hart gaat tekeer van de inspanning en zenuwen. Het ruikt naar zweet en mannen hopen dat ik na deze show met ze naar huis ga.

Dat is de gedachte die direct bij mij opkomt als ik aan paaldansen denk. Maar dat is niet de werkelijkheid. Op dit moment hang ik dan wel vermoeid aan een paal, maar dat is gewoon in een sportzaal in Zoetermeer. Bij een paaldansles voor jongeren: Pole Youngsters.

En dat paaldansen is zo makkelijk nog niet, ontdek ik al snel. Klunzig werp ik mezelf om de paal heen, op de muziek van de sportschool, die me erg doet denken aan wat mijn gymleraar opzet tijdens de warming-up.

Ik moet al mijn arm- en buikspieren inspannen, en sta te hijgen en te puffen. De rode kleur op mijn wangen is van het blozen, want ik ben veruit de slechtste van de atletische dames in deze zaal. Ik glij steeds van de paal. Of ik val er keihard vanaf. "Nee, je hand moet andersom. Vergeet niet door te stappen!", hoor ik telkens weer. Ik stoot me tig keer tegen de paal, en voel dat ik hier meer blauwe plekken van ga krijgen dan ik ooit van een vechtsport heb gehad. Alles lijkt zeer te doen, maar ondanks mijn gestuntel is het vooral ontzettend leuk.

Het is het namelijk meer dan waard als ik het een keer voor elkaar krijg om mezelf om de paal heen te slingeren. Het lukt me zelfs om meerdere rondjes op de draaiende paal te maken, mezelf vastklemmend aan de paal alsof mijn leven er vanaf hangt.

De instructrices zijn bovendien erg behulpzaam. Ze lachen me niet een keer uit. Achteraf praat ik nog even na met één van de instructrices, die ook lesgeeft aan jonge kinderen in de les Pole4kids. Want hoe komen 7-jarigen erbij dat ze opeens op paaldansen willen?

"Een meisje had iemand zien paaldansen op Nickelodeon, en rende meteen naar haar ouders toe dat ze dat ook wilde. Blijkbaar waren ze er oké mee", vertelt de instructrice mij. "Voor ouders is het nog wel een drempel hoor, om hun kind op paaldansen te laten gaan. Negen van de tien blijven dan ook een lesje kijken, zodat ze weten wat er hier gebeurt. Ze zien dan vanzelf dat paaldansen gewoon een sport is zoals turnen of circus." 

Als ze mensen vertelt dat ze aan paaldansen doet, hoort ze zelf ook nog veel verwarring. "Ze denken dan meteen dat ik het in een club doe. Als ik vertel dat ik lesgeef aan kinderen, vinden sommigen het ineens niet meer interessant."

Na een avondje paaldansen kom ik zelf tot de conclusie dat ik het jammer vindt dat er zoveel taboe bestaat om een sport die net zo veel kracht en oriëntatie vereist als bijvoorbeeld trapezezwaaien. We moeten af van die instelling waarin we oordelen voordat we iets gezien hebben. Ik kan het iedereen aanraden om zelf eens om zo'n paal te slingeren. Eens kijken of je het dan nog iets voor alleen hoeren en strippers vindt!