Met trillende handen houd ik mijn blaadje vast. De leraar kijkt me woest aan: "Ga je nog beginnen met je presentatie? Je bent niet de enige vandaag!"

Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik wil dit niet meer, ik kan dit niet. Ik ga dit verpesten. Verschrikkelijk, al die presentaties op school.

Geen enkel woord

Het begon allemaal in de derde klas. Bij een Duitse presentatie van tien minuten mocht ik alleen een papiertje met twintig steekwoorden gebruiken. Vol goede moed stond ik voor de klas, maar er kwam niets uit. Geen enkel woord. Uiteindelijk stamelde ik maar "Uhm, meneer, ik kan dit niet. Sorry."

De leraar pikte dit natuurlijk niet en dacht dat ik niets voorbereid had. Voor mijn eigen bestwil knikte ik maar 'ja', en vroeg ik of ik het later die week doen. Hij vroeg nog of ik het niet jammer vond dat ik het dan niet voor de hele klas kon doen. Nee, natuurlijk niet! 

Huilend de klas uit

Dit was nog maar het begin, want mijn faalangst ging van kwaad tot erger. Zo erg zelfs, dat ik een keer huilend de klas uit ben gelopen, omdat ik het niet meer aan kon zien dat de klas me zo vragend aanstaarde.

Leraren snapten mijn presentatieangst niet, en zeiden dat ik thuis maar voor de spiegel en voor mijn moeder moest gaan oefenen. Dat heb ik geprobeerd, maar het hielp niet: de klamme handen en bevende benen bleven maar terugkeren. Elke presentatie opnieuw.

Waarom?

"Waarom ben je zo bang voor ons? We zijn je vrienden! We helpen je er wel doorheen," zeiden mijn klasgenoten dan. Maar zelfs dat werkte niet.

Lange tijd wist ik zelf niet eens waar het aan lag. Angst voor een slecht cijfer? Paranoïa om niet meer uit mijn woorden te komen? Ik wist het niet. Gek werd ik ervan.

Bang voor meningen

Later ontdekte ik de bron van mijn faalangst: mijn vrees voor andermans mening. Het ging me totaal niet om de inhoud van mijn presentatie, of hoe goed ik het zelf vond gaan, maar ik wilde alleen maar de meningen van klasgenoten horen. Was ik goed genoeg voor hen? Kon ik beter, volgens hen?

Toen iemand me hierop wees, begon ik er zelf op te letten. Ik betrapte mezelf er elke presentatie op dat ik inderdaad alleen maar aan mijn klasgenoten dacht. Totaal niet aan hoe ik me zelf voelde, of mijn presentatietechniek.

Geen reet

Dat moest ik leren loslaten, en stukje bij beetje is dat gelukt. Sinds twee jaar geef ik geen reet meer om de meningen van de rest, en focus ik expres alleen op de presentatie zelf. En wat er goed gaat. Sindsdien ben ik eindelijk van die rot-faalangst af. Maar was het maar voor iedereen zo gemakkelijk.

Websites als deze, deze en deze hebben uiterst nuttige tips voor je spreekbeurt van morgen, maar uiteindelijk moet er toch in je eigen hoofd gewoon een knop om. Je moet jezelf aanleren niets aan te trekken van goedbedoeld commentaar van leraren en medeleerlingen, je realiseren waarom je bang bent, en daar tijdens de presentatie bij stilstaan. Op een dag zul je lachend voor de klas staan, echt.

Of heb je zelf een gouden tip? Deel 'm hieronder in de reacties!