Elke ochtend ga ik met de tram naar school. In de tram gebeuren soms vreemde dingen. Zoals een paar weken geleden: Een bejaarde vrouw met een wandelstok stapte de drukke tram binnen en zij zocht naar een plek om te zitten.

Dit verhaal is geschreven door Usman Mahmood (13) als inzending voor de wedstrijd Talent voor Taal. De komende weken publiceren wij de volgens Scholieren.com beste verhalen met thema 'vriendschap' op onze voorpagina. De officiële uitreiking vindt plaats op 27 november.

Ik keek om me heen. Alle mensen zaten met hun hoofd omlaag naar hun telefoon te kijken en te lachen naar hun sms’jes en mailtjes. Niemand keek naar de oude vrouw. Niemand lachte naar de oude vrouw. Niemand stond op voor de oude vrouw. 

"Wat kijk je?"

Ik stond op en liep naar haar toe. “Mevrouw, daar is een plekje voor u vrij.” zei ik terwijl ik naar mijn oude plek wees. “Dankjewel, jongen,” zei de oude vrouw zachtjes terug, maar toen ik samen met haar naar de zitplaats terugliep, schrokken we allebei. 

Mijn oude plek was ineens heel snel bezet door een andere jongen die zomaar gemene dingen begon te schreeuwen. “Wat kijk je? Valt er soms iets te zien? Sta niet zo in mijn weg! Ik moet er over een paar haltes uit,” riep hij naar mij en de oude vrouw. Ik was even stil. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt.

Als mijn vrienden bij me waren geweest, zouden ze me vast hebben geholpen, maar nu was ik alleen met de oude vrouw. Ik keek weer om me heen. Nog steeds zaten alle mensen naar hun telefoon te kijken zonder op ons te letten. 

Drie seconden

Toen zag ik ineens een man langzaam opstaan. Hij begon onze kant op te lopen. Na een paar grote stappen stond hij naast mij en de oude vrouw en hij begon rustig tegen de jongen te praten. “Jongeman, zie je deze oude dame? Denk eens drie seconden na en stel je voor dat dat jouw oma was. Zou jij niet voor jouw oma opstaan als jij zag dat ze een plekje zocht in een volle tram?” 

Het bleef zeker drie seconden doodstil. Ik zag dat iedereen in de tram nu ineens wel naar ons aan het kijken was. We wachtten allemaal af wat de jongen zou doen. Ik dacht dat hij nu wel zou opstaan, maar de jongen bleef zitten, keek brutaal naar de man en riep terug: “Het is mijn oma niet dus het kan mij niets schelen. Misschien moet die oma maar op jouw plek gaan zitten als het jou zoveel kan schelen.” 

Lachen

“Nee, misschien moet deze mevrouw maar op mijn plek gaan zitten,” riep de vrouw die naast de jongen zat ineens. “Mevrouw, misschien moet u maar hier gaan zitten,” zei het meisje dat een rij voor de jongen zat. “Mevrouw, hier is nog een plaats,” zei een oude man een paar rijen verderop. “Hier kunt u ook prima zitten bij het raam,” riep nog iemand.

De oude vrouw, de man en ik begonnen te lachen terwijl we om ons heen keken. Iedereen in de tram begon een voor een op te staan. 

Wereld vol vrienden

Ik heb een belangrijke les geleerd op een vreemde ochtend in de tram. Ook als je vrienden niet bij je zijn, kom je onderweg lieve mensen tegen die je kunt helpen en die je willen helpen. Jong en oud. Die mensen kunnen jouw vrienden worden. Alleen moet je soms zelf de eerste stap zetten. Kijk altijd om je heen en wees lief. Dan heb je een wereld vol vrienden.