Dit jaar vertelde de conciërge ons de jaarlijkse, nieuwe tien geboden van het USG. Meestal gaan al die geboden het ene oor in en het andere weer uit, maar dat was dit jaar niet het geval. Naast de jaarlijkse aanscherping van het nablijf- en absentiebeleid stond er namelijk een opmerkelijke nieuwe regel op het lijstje.

Grote pakken koekjes, mega zakken chips en anderhalveliter-flessen cola zijn vanaf heden niet meer toegestaan. Als één van de leraren of andere medewerkers je daarmee ziet lopen, ben je de lul, want dan ben je het kwijt. Doei eten.

De reden? De school was vies, en dat kwam, volgens de leiding, vooral door al de dingen die we steeds weer kochten bij de supermarkt. 

Wat de fuck?

De collectieve stemming na deze aankondiging: woedend. En ik was het eens met iedereen. Voor even. Tot een meisje mij voorzichtig het verhaal vertelde over een schoonmaker die ze een keer had gezien toen ze laat op school moest blijven.

Hij was na vijf minuten tevergeefs vegen huilend op een van de kaarsrechte kantinestoelen gaan zitten, vertelde ze. Hij zag het niet meer zitten. De school was zó vies, hij kreeg het niet gedaan. De beste man werd getroost met een kartonnen bekertje water en sloeg zich erdoorheen, zei ze, maar het had haar wel aan het denken gezet. 

Het is overal

En dat deed het bij mij ook. Toen ik over de schoonmaker gehoord had, ging ik onbewust wat meer om me heen kijken als ik door de kantine, langs de muren of over het schoolplein liep. Plotseling zag ik het overal: geplette boterhammen met pindakaas, halflege chipszakken, afgekloven stokbroden, ondersteboven gekeerde bakjes vleessalade...

Rond de prullenbakken hadden zich hopen van lege snoepverpakkingen opgestapeld, ín de prullenbakken zaten hooguit een paar kruimels. Op het kunstgras op ons schoolplein lag eindeloos veel plastic verspreid en er was niemand die het meenam. 

Toen ik eenmaal op ging letten, betrapte ik mezelf al snel op kwalijk gedrag: ik was gewend geraakt om mijn dropzakjes op de tafels te laten liggen, om met pepernoten te gooien naar mijn vrienden en niet meer naar ze om te kijken, zodat ze later tot smurrie-achtige bruine hoopjes koek zouden worden vertrapt. 

Respectloos

Wij scholieren zijn rommelmakers. Zonder na te denken laten we alles achter, in de veronderstelling dat de kaboutertjes onze zooi wel ergens heen zullen verschepen. We zijn respectloos, pleuren onze verpakkingen gewoon náást de prullenbak. Gooien onze propjes zilverfolie op goed geluk met een briesje mee. 

De school is een zwijnenstal, met volle blikjes energy om er bijen bij te trekken. Logisch dat de leiding iets wil doen. Maar het grootste deel van de dingen die ik genoemd heb, bestaat niet uit grootverpakkingen van de Jumbo. Het zijn onderdelen van de lunchpakketjes die onze mama's elke ochtend voor ons maken. Dat maakt de maatregel van de school ook overbodig en zelfs een beetje dom. 

Boenen of staken

Kwaad bloed is nu gezet; wij worden rebelser. Als ze echt iets willen veranderen aan de troep binnen de school zullen ze ons harder moeten aanpakken. Als ze echt willen dat de schoonmaker gelukkig wordt, zullen ze ons zelf moeten laten boenen. Of de schoonmakers moeten weken lang gaan staken.

Want alleen dan, als we er plots zelf last van krijgen zullen we opruimen. Nu blijven we slonzen en zullen we het laten. Zullen we onze troepjes vrolijk blijven achterlaten. 

Het is treurig, maar het is waar. We zijn smurriemonsters.