Daar stonden ze. Verstrengeld door de eeuwen heen. Een diepgewortelde vriendschap en getekend voor het leven. Terwijl de zon langzaam onderging in het bos, de dieren een plekje voor de nacht zochten, stonden ze roerloos naast elkaar. Dit zou hun laatste nacht samen zijn. 

Dit verhaal is geschreven door Jade Koekkoek (13) als inzending voor de wedstrijd Talent voor Taal. De komende weken publiceren wij de volgens Scholieren.com beste verhalen met thema 'vriendschap' op onze voorpagina. De officiële uitreiking vindt plaats op 27 november.

Ze kenden elkaar al zo lang. Ze waren naast elkaar ontkiemd en ieder jaar iets groter geworden. Ze vochten in de droge zomers om het water, dat ze met hun wortels uit de grond zogen. Iedere herfst lieten ze hun bladeren vallen, nadat ze van het frisse groen naar het warme rood waren gekleurd. Ze wisten niet, dat ze vele jaren later zo naast elkaar staand met innig verstrengelde wortels, de dood in de ogen keken. 

Windkracht twaalf

Hun vriendschap ontstond pas toen de storm van zeven september 1944 met een uurgemiddelde van windkracht twaalf over Nederland raasde. Takken braken af en het gekerm van de bomen, die zich tevergeefs staande probeerden te houden, vulde de duisternis. Terwijl één boom houvast probeerde te zoeken, raakten zijn takken verstrikt in die van de andere boom. 

De takken vormden één groot bladerdak, die hen tegen de kracht van de wind en de regen beschermden. Samen hielden ze de aarde vast, stevig omklemd met hun ijzersterke wortels. Sinds die dag leunden ze tegen elkaar aan, getekend voor het leven, door die ene verschrikkelijke storm. 

Bijzonder schouwspel

Er ontstonden vele mooie momenten die ze samen deelden. Eén warme herinnering was die van een jonge vrouw die regelmatig trots met haar kinderwagen door het bos liep. Ze keek zo liefdevol en gelukzalig naar haar kindje. Ze zagen het kindje opgroeien en genoten van het plezier dat ze samen beleefde in het bos. Vele jaren later zagen ze dat hetzelfde kindje was opgebloeid tot een prachtige, jonge vrouw, die met haar geliefde een wandeling door het bos maakte.

Deze kleine momenten waren voor de bomen een bijzonder schouwspel. Zoiets kenden ze niet. Die gevoelens en emoties van de mensen waren voor hun niet te bevatten. Diep in gedachten verzonken, denkend aan al die mooie momenten die ze samen deelden, vergaten ze heel even de tijd die ze nog met elkaar hadden.

Stilte voor de storm

De zon kwam op. Een nieuwe dag was aangebroken. Het begin van het einde was in zicht. Plotseling werd het stil in het bos. Doodstil. Geen vogel die meer floot en zelfs de bladeren aan de bomen ritselden niet meer. Het was de stilte voor een genadeloze storm. 

Het geluid van de ronkende kettingzaag verscheurde de stilte in het bos en maakte op een verschrikkelijke manier, abrupt een einde aan een jarenlange en diepgewortelde vriendschap.