Autorijles, dat gaat prima. Maar volgens mijn instructeur wordt het tijd om met de theorie te beginnen. 

Theorie, dat klinkt als vreselijk saai. Als hij me een boek met veel tekst en weinig plaatjes in mijn handen drukt, wordt dat voorgevoel bevestigd. "Succes," roept hij me nog na.

Daarom balanceer ik een heel paasweekeinde lang tussen een dik theorieboek en een internetsite met pittige oefenexamens. En chocoladepaaseitjes.

Nutteloze feitjes

Na elke bladzijde die ik omsla, komt er weer een nieuw nutteloos feitje naar voren. Ondeelbare lading mag niet langer zijn dan 3,50 meter, vanaf het hart van het stuurwiel gemeten, voor de auto uitsteken. Een aanhangwagen die breder is dan 2,10 meter moet markeringslichtjes hebben.

Ik zie mijn achttienjarige ik al met een meetlint naast een aanhangwagen staan, om te checken of-'ie misschien toevallig markeringslichtjes nodig heeft.

Ja of nee

Halverwege dat paasweekend volgt een moment waarop ik denk dat ik alles uit het dikke theorieboek ken. Maar dan begint het pas: de oefenexamens op de site. Dingen die ik, nádat ik het hele theorieboek heb bestudeerd, nog nóóit heb gezien. Over begrafenisstoeten. Over autobussen. Over nóg meer aanhangwagens. Over invoegen. Over uitvoegen.

Over alles wil ik in discussie gaan, maar de site blijkt genadeloos: ja óf nee. Want 'ja maar’ kun je nergens invullen.

Voorbeeld

Ik zal een voorbeeld geven van de onzinnigheid van sommige autotheorie-examens:

Oefenvraag: "is een dierenambulance die optische en geluidssignalen voert een voorrangsvoertuig?"
Geleerd in het theorieboek: een dierenambulance beschikt níet over optische en geluidssignalen en is geen voorrangsvoertuig. Prima. Dit weet ik dus. Mijn antwoord: NEE.

Het juíste antwoord: JA. "Want áls een dierenambulance, al mag-'ie dat niet, optische en geluidssignalen zou kúnnen voeren, dan is het een voorrangsvoertuig."

 "Oké," denk ik baldadig. "Ik ga vanmiddag in de schuur aan de slag om een tweetonige toeter en een blauwe zwaailamp op mijn fiets te plakken. Dan moet iedereen mij voor laten gaan, ook al mag ik dat eigenlijk niet. Iedereen. Want zo zijn de regels blijkbaar."

Donker en afgelegen

Maar nog voordat ik aan mijn fietsproject kan beginnen, is het weekend al voorbij en bevind ik me in een nieuwbouwgebouw met op de voorgevel 'CBR'. In een donker, afgelegen zaaltje met vijftig stoelen en vijftig tafels zitten daar elke dinsdag vijftig jongeren die een briefje met 'GESLAAGD' mee naar huis willen nemen. Het meisje naast mij zit er nu voor haar vierde dinsdag, vertelt ze me.

Als het examen begint, probeer ik het onlogische maar zo logisch mogelijk in te vullen. Het heeft effect. De uitslagformulieren worden uitgedraaid en ik krijg een handdruk en een formulier met de tekst ‘GESLAAGD.

Uit blijheid heb ik besloten alle dierenambulances, mét of zonder optische signalen, in mijn verdere leven altijd als voorrangsvoertuig te beschouwen.