We lopen het meest toeristische restaurant van heel Italië binnen, daar voelen we ons het meeste thuis. We roepen en lachen naar elkaar. Lekker hard, zodat iedereen weet dat de leukste bevolkingsgroep van Europa weer in het land is: de Nederlanders.

We krijgen een tafel van de ietwat chagrijnig kijkende ober, die service kan hier wel wat beter hoor. In mijn ooghoek zie ik een andere familie zitten die ook Nederlands praat. Ik waggel er met mijn Heineken-bierbuik heen, sla het hoofd van het gezin op zijn rug en roep vrolijk: "Landgenoten, wat leuk jullie hier te zien! Jammer dat we de inhuldiging van onze Willempie vorige week hebben gemist, hé?! Ik ben helemaal voor die gozer hoor, leuke man, gaat het zeker top doen!"

Geen gevoel voor humor

Ik wijs naar mijn T-shirt waar I KONING WILLEM op staat. Ik ben immers zo trots als een leeuw (maar dan mét hempie aan). De landgenoten kijken wat ongemakkelijk dus ik gooi er nog een grapje bovenop: "Van al die stress die Bea de laatste tijd heeft gehad is haar haar in ieder geval niet ingezakt gek, genoeg!" Ik bulder van het lachen over mijn eigen grap, ik ben hi-la-risch. Jammer, deze Nederlanders hebben zo te zien niet zo'n goed gevoel voor humor als ik.

Na de gezelligheid in het restaurant slenteren we door het stadje, hoe heet het ook al weer, één of andere rare Italiaanse naam? We bekijken we duizenden winkels met allemaal dezelfde leuke hebbedingetjes. Een van mijn hobby's is doen alsof ik iets koop, een beetje met geld wuiven en dan weglopen met de woorden: "ik vind het toch maar te duur". Zo leuk is dat!

Af en toe wordt een verkoper pissig. Dat is nóg leuker, dan gaan ze in het Italiaans boze woorden roepen. Eén keer riep er zelfs een: "Dutch people huh? Always Kijken Niet Kopen!" Dat vond ik wel erg grappig hoor.

Heineken-plons

Als we weer aankomen bij het hotel - waar gelukkig bijna alleen maar Nederlanders verblijven - ren ik meteen naar het zwembad en plons ik in het water. Iedereen wordt nat. Raar: iedereen kijkt me boos aan, maar niemand bedankt me voor de gratis douche!

Als ik drie (één om op te liggen, één voor mijn iPad en handdoek en één voor m'n zwemband) strandbedden heb ingenomen, bestel ik meteen een aantal cocktails,  zodat ik wat op voorraad heb. Ze zijn niet te zuipen en als de ober daarna naar mijn kamernummer vraagt, zeg ik een beetje dronken nummer 110. Oeps, ik slaap natuurlijk in kamer 112, wat een giller! Dat los ik later wel een keer op.

Afdingen

Bij het uitchecken probeer ik nog wat af te dingen, die cocktails waren niet te zuipen en het eten niet te vreten, daar ga ik echt niet de volle mep voor betalen hoor! Na wat gezeur en gezeik hoef ik 20 euro minder te betalen, een record. Mooi!

Dat was weer een geslaagd weekje in Italië, bedenk ik me op de terugreis. Maar wacht eens even.. shit, ben ik nou mijn koning Willem-shirt vergeten?

Grrr.. dat stomme buitenland ook. Ik blijf voortaan lekker in Nederland.