Vroeger waren mensen die te laat kwamen asociaal en arrogant, tegenwoordig hebben ze een ziekte. De te-laat-kom-ziekte heet ‘ie. Artikels erover vullen al een tijdje mijn facebook-newsfeed. Mensen met deze 'psychische afwijking' hoeven dus niet te worden gestraft voor het feit dat ze te laat zijn. En toch worden ze ook gezien als empathieloos en sociaal onvaardig.

Ik vind het allebei onzin.

Ik denk dat zowel de houding van vroeger, als het stempeltje van tegenwoordig niet kloppen. En ik kan het weten, want ik ben ervaringsdeskundige.

Stukjes

Onze dagen zijn opgedeeld in heel veel kleine stukjes. Uren, minuten, seconden... Dit vind ik al moeilijk op zich, omdat ik er niets van zie, hoor, voel, proef of ruik. Maar wat ik nog raarder vind, is hoe we met deze tijdsindeling omgaan. Dat mensen zich zó druk kunnen maken om zo iets ongelooflijk abstracts.

Want het is waar: mensen maken zich vaak veel te druk om tijd. Vooral het 'op tijd komen', wat ik op zich al een hele vreemde uitdrukking vind. Alsof je bovenop een bepaald moment in de dag kunt gaan staan en kunt zeggen: "Hier sta ik!"

Te laat zonder reden

Ik verbaas me er ook over hoeveel moeite mensen ermee kunnen hebben als je niet op tijd bent. Eén keertje te laat zijn lijkt niemand erg te vinden. Zolang we maar een echt goede, herkenbare reden hebben. We zijn allemaal wel eens onze fietssleutel kwijt, we hebben allemaal wel eens een kapotte wekker. 

Een half uur te laat op school aan komen strompelen en zeggen dat je band lek was, is dus wel geaccepteerd. Maar kom je vijf minuten te laat zonder reden? Ho maar, morgen acht uur melden! Want dat is arrogant, asociaal! Om te denken dat je zomaar te laat kunt komen omdat dat jouzelf goed uitkomt. Tssss.

Nou, da’s helemaal niet per se waar.

Ik spreek uit ervaring. Er was namelijk een tijd waarin ik overal te laat kwam, al flubberde ik soms nog wel op het nippertje een klaslokaal binnen. En nee, daar was niet echt een goede reden voor. Ik droomde vooral gewoon vaak weg, bij alles, en dan was het plotseling al veel-te-laat-om-nog-op-tijd-te-komen. Ja, hè, kon ik er wat aan doen.

Maar ik kon er natuurlijk wel wat aan doen. Zo nu en dan een blik op de klok werpen, proberen niet steeds rond te springen op de wolkjes in je hoofd, het is allemaal echt niet onmogelijk. Maar daar ging het ook niet om. 

Het was geen ziekte (want een ziekte is iets wat je zelf niet in de hand hebt), noch was het bewust asociaal en arrogant gedrag. Het was gewoon een soort onbegrip. Onbegrip tegenover een school die van me vroeg dat ik op een zonovergoten ochtend het vogelgezang links liet liggen om haast te maken. Onbegrip tegenover de mensen die van me verlangden dat ik mijn geweldige ingeving vergat, omdat ik te laat kwam als ik hem nog even snel ergens neerkrabbelde. Onbegrip tegenover het menselijke gebruik van de tijd.

Opstandige puber-mindset

Want wie bepaalt hier eigenlijk hoe laat ik waar moet zijn en wat moet doen? Ik toch zeker? Begrijp me niet verkeerd, ik weet ook dat het hartstikke praktisch is om op tijd te komen, en dat je niet kunt verwachten dat andere mensen altijd op je wachten. Maar andere mensen vragen toch ook best veel van mij op het moment dat ze verwachten dat ik op elk gewenst moment naar ze toe wil komen?

Het is geen ziekte, het te laat komen. Het is een mindset. Een opstandige puber-mindset, besef ik me nu, terwijl ik dit blog schrijf. En toch ben ik het nog altijd met mezelf eens. Dus: fuck het acht-uur-melden-protocol en, weetje, fuck dan maar meteen the system.