"In mijn hoofd zit een dromenmaker. Hij kraakt mijn gedachten, zaagt planken op maat en bouwt daar huisjes van. Hij spint de wolken uit de lucht, hij gumt in mijn verwachtingen. Hij gooit licht van hoog naar laag naar ver naar weg en dichterbij, verspreidt wat sterren langs het grijs, verzint dat ik verdwijn. Hij bedenkt wat ik bekijk."

Zo heb ik dat opgeschreven, ergens midden in de nacht toen ik even wakker was. Zo las ik dat, de volgende ochtend, vol verbazing en een beetje bang. 

Ik zit namelijk al een tijdje in de knel. Ik geloof absoluut niet in God, ben compleet atheïstisch opgevoed en heb (in principe) de volste vertrouwen in mijn eigen wezen en de wetenschap. Maar wanneer ik een beetje goed om me heen kijk, kan ik gewoon mijn ogen niet geloven. Want alles is zo... echt, maar zo onwerkelijk tegelijk. 

Random dingen

Daar komt nog bij dat ik soms niet weet waarom ik bepaalde dingen doe. Ik schrijf random dingen op, ik zeg compleet onlogische zinnen en kan daar dan pas achteraf betekenis aan geven. Ik loop naar de kast en weet daarna pas wat ik wilde pakken. Ik heb dromen waarin de raarste landschappen zich uitstrekken. Ik doorloop, terwijl ik slaap, duizend steppen. Mijn vingers creëren vormpjes op mijn schrift. Er ontstaan hele verhalen uit het niks. Dat kan ik toch onmogelijk allemaal zelf bedenken? Sterker nog: ik weet dat ik het zelf niet bedenk. Wat ik doe overkomt me. 

Nu weet ik maar al te goed dat alles wetenschappelijk te verklaren is, dat er naar wat nog niet vastgesteld is onderzoek wordt gedaan en dat de hele wereld bestaat uit deeltjes, verbanden, beweging en licht. Maar ik kan het gewoon, simpelweg, zonder grapjes, echt niet geloven. 

Dromenmaker

Zo ben ik gekomen bij mijn dromenmaker, iets waar ik in ben gaan geloven. Een soort persoontje dat aan de binnenkant van mijn schedel zit.

Het is een mannetje met lange vingers, mouwen als armen en een rustig gezicht. Hij tekent sterrenbeelden op de binnenkant van mijn schedel, kneedt mijn tapijt tot een zacht voetenbedje, trekt de gelige streepjes uit de zon. 

Iets echts

Kijk, misschien is het niet heel aannemelijk dat er zich echt zo'n mannetje verschanst tussen mijn grijze massa. Maar ik kan niet anders dan geloven dat er in mij iets zit waar ik niets over te zeggen heb. Iets dat dingen voor me bedenkt voor ik ze zelf weet. Alsof de hele wereld om me heen een schilderij is. 

Er zal vast ook wel iets echt zijn, ik bedoel: mijn huis draagt me wel, mijn trap bestaat wel, maar misschien kleedt mijn dromenmaker het allemaal gewoon iets mooier aan. 

En ik denk dat iedereen zoiets heeft. Zo'n onderbewustzijn dat dingen bedenkt. (Of misschien bestaat iedereen niet eens en heeft mijn mannetje alle mensen bedacht, maar laten we dat even terzijde schuiven.) En ik denk dat die God alleen te eren is door te doen wat hij fluistert.

Geen Onze Vader

Want ook al is er misschien (volgens mij), geen Onze Vader, er is wel iets dat je wil heeft bepaald.

Ik geloof niet dat al onze keuzes al bedacht zijn en alles al voor ons geschreven staat, maar ik geloof wel dat onze toekomst al verder bepaald is dan we zelf weten.

Wat het precies is, dat mannetje in mijn hoofd, daar ben ik nog lang niet over uit. Maar dat we niet alleen maar zijn wat we denken, en dat we meer zijn dan elektrische stroom geloof ik wel. En ik ben niet op zoek naar God, eerder naar mezelf.