We zijn helaas ook wat lugubere types tegengekomen tijdens het reizen. Als we om negen uur 's ochtends wakker worden in ons hostel vol stapelbedden, komt een dronken Pool wankelend onze kamer binnen. Hij biedt iedereen wodka aan, maar slaagt er niet in een drankbuddy te vinden. Als hij merkt dat zijn alcoholdistributie mislukt, trekt hij teleurgesteld zijn shirt en broek uit (iel), ploft neer in het bed naast ons (ieler) en laat uitgebreid zijn bierbuik en harige benen zien (ielst). 

Slapeloze Denen

Later ontmoeten we drie Deense jongens. Een van hen, Emil, heeft bijzondere theorieën over slapen. Hij vindt het idee van een acht-uur-durende slaap maar ouderwets. Kort slapen is de shit: onze dag moet vanaf nu bestaan uit powernaps. Je slaapt twee uurtjes, gaat dan hele coole dingen doen en slaapt vervolgens weer twee uurtjes om bij te tanken. Waarom, vraag je je af? Simpel, vindt hij. Omdat we zoveel slapen, hebben we minder tijd om toffe dingen mee te maken. We moeten onszelf dus trainen om zo lang mogelijk wakker te blijven, met als resultaat een legendarisch leven. Hmm.. ik zou het niet volhouden. Hij wel? Misschien, want we voeren dit gesprek om vier uur 's nachts.

Turkse knuffelbeer

In Krakau worden we wakker gehouden door luid gesnurk. Het lijkt wel alsof er een beer in de kamer ligt, die zijn hele longinhoud eruit rochelt. De beervergelijking klopt trouwens op meerdere fronten: de snurker is een jongen van minstens 150 kilo. Toch lijkt hij meer op een grote knuffelbeer, zonder gevaarlijke eigenschappen. De jongen komt uit Istanbul en prijst zijn moeders kookkunsten. Bij het afscheid moeten we beloven een keer langs te komen om zijn moeders baklava te proeven. In de trein realiseren we dat we niet eens zijn achternaam weten.

En zo verloopt het contact meestal als je mensen tijdens een reis ontmoet: je voert goede gesprekken, hoort toffe verhalen, maar vaak zie je ze nooit meer terug. Jammer, maar de herinneringen zijn het meer dan waard. Behalve die van de dronken pool dan.