Cultuurshock op een Britse school
Twijfelend trek ik aan de deur van het gebouw. Is dit een school? Het ziet er meer uit als een ziekenhuis. Of een overheidsgebouw. Krijg ik hier echt les? Verwonderd neem ik de omgeving in me op.
Ik zie meisjes samen met jongens. Ze praten enthousiast. Ze staan verspreid, in groepjes. Hebben het over "het feestje van zaterdag". Sommigen staan zelfs te zoenen, hebben elkaars handen vast.
Het Pakistaanse meisje Malala (15) overleefde in oktober ternauwernood een aanslag van de Taliban, die haar door het hoofd schoot omdat ze strijdt voor onderwijs voor meisjes in haar land. Sinds kort is ze grotendeels hersteld en gaat ze in Groot-Brittannië naar school. In dit fictieve verhaal stelt Justine zich de cultuurverschillen op Malala's eerste schooldag voor.
Meisjes knuffelen elkaar intiem, alsof ze elkaar maanden niet hebben gezien. Ze hebben lage, strakke broeken aan. Truitjes waardoor je alles eronder ziet. Hun haren hangen los. Ze dragen allemaal zwarte lijntjes om hun ogen, sommigen hebben zelfs een kleur op hun lippen.
Bepaalde -scheld?-woorden versta ik niet, maar dat is helemaal niet erg. Ik mag naar school. Eindelijk. En ik hoef niet meer bang te zijn. Hier zijn ze niet.
Een oudere man loopt naar me toe, stelt zich voor als mijn mentor en zegt dat hij me zal begeleiden naar het klaslokaal. Ik kijk hem dankbaar aan, maar ben sprakeloos van verbazing. In het klaslokaal vind ik een plekje dichtbij de deur. Bij het raam moet je niet zitten, zei mijn lerares uit Pakistan altijd, daar is het gevaarlijker. Langzaam stromen mijn medeleerlingen de klas binnen. Niemand die verbaasd kijkt naar het enorme bord, de stevige tafels en de comfortabele stoelen. Ze lijken zelfs allemaal heel verdrietig. Waarom?
De één begint een gesprek met de ander. "Wat een kutdag weer. Komt die kloteleraar straks weer zeiken. Alsof ik tijd heb gehad voor huiswerk." De ander reageert: "wanneer valt die gast nou eens dood neer? Of gaat-'ie in ieder geval met pensioen?" Als ik iets te lang verbaasd achterom kijk, krijg ik een brutale blik. Ik draai me snel weer om.
De meisjes voor me hebben het over een feest. "Had je hem nou nog gezoend of niet?" "Ja, maar hij wilde toen nog naar z’n auto toe. Heb ik maar niet gedaan. Ik bedoel, je weet dan wel wat er gaat gebeuren." "Jezus, Anna, doe normaal. Hij is echt een kneus." "Kom op, ik was gewoon dronken. Die shotjes die je me had gevoerd waren fataal." Ze lachen en laten elkaar foto’s zien op hun telefoons.
Als de leraar de klas binnen loopt, blijft iedereen gewoon doorpraten. Mijn mond valt open. In Pakistan was iedereen al stil voordat de leraar er was en zeker als hij eenmaal aanwezig was. Iedereen zit op z'n telefoon te spelen. De leraar doet moeite om de klas onder controle te houden, maar dat lukt niet goed. Ik probeer geconcentreerd naar hem te luisteren, dankbaar dat hij me les wil geven, maar het is moeilijk bij te houden.
Als ik het klaslokaal verlaat, zeg ik nog snel "Dankuwel, meneer" tegen de leraar. Hij kijkt me verward aan. Sommige leerlingen lachen. Maar het maakt me allemaal niet uit: ik kan tenminste weer naar school. Eindelijk. Ik hoef niet meer bang te zijn. Hier zijn ze niet.
Een studie die filosofie, psychologie en sociologie combineert, en waarin je ook nog eens goed leert te reflecteren en gesprekken te voeren – klinkt dat als jouw droomstudie? Dan is de bachelor Humanistiek misschien iets voor jou.
Kom kennismaken op de Open Dag van zaterdag 15 maart.

1 seconde geleden
N.
N.
Mooi!
11 jaar geleden
AntwoordenH.
H.
Geweldig!
11 jaar geleden
AntwoordenG.
G.
Zwaar overdreven, maar ik begrijp de strekking.
11 jaar geleden
AntwoordenD.
D.
vind je ik vind het wel oké...
11 jaar geleden
L.
L.
mooi. wie zijn de soldaten??
11 jaar geleden
Antwoorden