Bob Harris is een wereldberoemde acteur. Zijn huwelijk zit in het slop, hij voelt zich ontzettend eenzaam en z'n acteerwerk heeft plaatsgemaakt voor promotiewerk. Eigenlijk wil hij zo snel mogelijk weg uit de stad waar hij opgesloten zit voor z'n werk. Dat is wel erg weinig glamour voor een wereldster.

Heb jij de allernieuwste bioscoophits en alle bekende filmklassiekers al gezien? Bekroond filmmaker Casper spit de videotheekcollectie door, op zoek naar de leukste films die je nog niet kende. Zet die televisie/laptop maar vast aan!

Overleven

Beroemde acteurs zijn dus ook gewoon mensen. En die voelen zich soms blij, maar soms ook heel erg kut. Zo ook Bob Harris. Hij zit een hele week opgesloten in een vreemde stad, waar hij promotie moet maken voor een bepaald soort whiskey. Hij wil veel liever acteren. Daar komt nog bij dat hij de Japanners waar hij mee moet werken niet kan verstaan, dus hij doet maar wat. Ook prima. "Mister Harris" loopt constant met een totaal verveelde blik rond, af en toe verschijnt er een zeldzame, vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Dan ontmoet hij de veel jongere, maar even eenzame Charlotte, met wie hij de week probeert te overleven.

Geen affaire

Het meest verrassende aan deze film: Bob en Charlotte starten géén vurige affaire! Ze zijn niet meant to be, en ze geven hun carrière/leven/vrienden niet op In De Naam Van De Liefde. Charlotte is namelijk meegegaan met haar vriend - die voor z'n werk steeds moet reizen - en Bob houdt nog steeds van zijn vrouw. We voelen wel dat er wat meer speelt, maar dit wordt nooit echt uitgesproken. 

Lost in Translation gaat over het echte leven, zonder supersmeuïge soundtracks bij emotionele momenten. Regisseur Sofia Coppola laat de twee acteurs gewoon acteren, en dit legt ze vast op camera. Er is geen moment waarop een personage iets zegt als: "Ik wil zo graag bij je zijn, maar dat zou betekenen dat ik mijn vriend moet opgeven!"

Vragen oproepen

In Lost in Translation worden emoties namelijk niet uitgesproken, maar gevoeld. Dat is nog 'ns andere andere koek! De meeste films dragen je juist vaak op om een bepaalde emotie te voelen. Dit doen ze op hele handige manieren: ze laten personages héél boos worden, of juist héél blij. Om een meeslepend effect te bereiken, maken filmmakers gebruik van extreme slow motion of een moddervette spionagesoundtrack.

Hier is in principe niets mis mee, maar het laat weinig ruimte over voor vragen. En juist die vragen maken het verschil tussen een film die je vergeet na een week, en een film die je niet loslaat. Die je nog een keer moet kijken. Lost in Translation is zo'n film, hij eindigt dan ook niet in een bombastische climax. Ze leven niet nog lang en gelukkig. Hoe ze wel verder leven, maakt ook eigenlijk niet uit. Deze film gaat over de week die ze samen hebben, en dat is mooi genoeg.